Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα... Τα κινητά θα πάρουν φωτιά, τα ζαχαροπλαστεία θα βγάλουν όλα τα έξοδα του χρόνου. Κου-Κου, Τζάμπο και άλλα παιχνιδάδικα θα γεμίσουν με κόσμο. Ο Αγιος Βασίλης
θα ξεπατωθεί να μοιράζει τα δώρα που αγόρασε και τα παιδικά πρόσωπα θα γεμίσουν χαμόγελα!!! Το βράδυ μας επιβάλλει το κλίμα των εορτών να νιώσουμε λίγο από την χαρά της σαρδέλας στα μπαράκια, μπουζούκια κ.τλ. Η σημερινή μέρα όμως, τελευταία του δίσεκτου χρόνου, επιβάλλει και τον καθιερωμένο απολογισμό καθώς και τους στόχους για το νέο έτος...

Ειθε ο νεος χρονος, λοιπόν, να μας φερει λιγοτερα.. λιγοτερο πονο σε αυτους που πονουν, λιγοτερο μισος σε αυτους που μαχονται, λιγοτερη στερηση σε οσους στερουνται, λιγoτερο πoλεμο, λιγοτερο θανατο, λιγοτερη καταπιεση, λιγοτερη εκμεταλλευση, λιγοτερη δυστυχια και λιγοτερη οδυνη. Κι αν τυχει και φερει μαζι λιγοτερη αφθονια και λιγοτερη απολαυση λιγοτερο πλουτο και λιγοτερη καλοπεραση, ίσως τοτε μας χαρισει λιγοτερη ελαφρομυαλια και λιγοτερη σπαταλη λιγοτερη επιπολαιοτητα και λιγοτερη αυθαδεια.
Ισως τα λιγοτερα είναι περισσοτερα τελικά!
© Ν. Δημου 1973 οι νομοι της γατας

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

10 Δεκεμβρίου 1948-10 Δεκεμβρίου 2008! Πέρασαν 60 χρόνια από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου...

Την προηγούμενη Παρασκευή έλαβα ένα e-mail- πρόσκληση απο τη Διεθνή Αμνηστία για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις εν όψει της 60η επετείου! Τότε σκέφτηκα το θέμα αυτού του ποστ! Την επόμενη μέρα διαδραματίστηκε το γεγονός που όλοι γνωρίσουμε... Τι να πρωτογράψουμε σε αυτά τα blog πια??? Δυστυχώς, η επικαιρότητα μας δίνει συνεχώς θέματα...

Ανθρώπινα Δικαιωμάτα. Ποια; Και πού τηρούνται πια;
Είναι εύκολο να πούμε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται σε τριτοκοσμικές χώρες, όπου τα παιδιά δουλεύουν ακατάπαυστα, όπου καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι από την έλλειψη τροφής, νερού ή φαρμάκων, όπου όσοι τελικά επιβιώνουν δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία. Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες όπου ισχύει η θανατική ποινή... Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες που γίνεται πόλεμος... Για εμάς όμως τα πράγματα είναι απλά... Ευρώπη, Ευρωπαική Ένωση,"πολιτισμένες χώρες" τα δικαιώματα διασφαλίζονται... Διασφαλίζονται σε μια χώρα, που κάποιος εξαιτίας της δουλειάς του νιώθει ότι έχει εξουσία πάνω στη ζωή των άλλων και απλά πυροβολεί; Διασφαλίζονται όταν οι πολίτες δεν λαμβάνουν αντικειμενική ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε (για να σχολιάσω και το σχετικό ποστ του κουκου) και θεωρούν, γιατί αυτό λαμβάνουν από τα Μ.Μ.Ε., όλη τη νέα γενιά αλήτες; κοκουλοφόρους, κωλόπαιδα σπάνε και καίνε ξένες περιουσίες...
Διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν κατακρίνεται η διαμαρτυρία των πολιτών; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται δουλεύουν περισσότερες από 8 ώρες γιατί πολύ απλά διαφορετικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και να επιβιώσουν; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι ίδιοι νέοι που τώρα διαμαρτύρονται αναγκάζονται να δουλέψουν ανασφάλιστοι και με πενιχρούς μισθούς; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι νέοι δεν λαμβάνουν ολοκληρωμένη παιδεία σε μια χώρα όπου τα χρηματικά ποσά που σπαταλούνται στην παραπαιδεία είναι τεράστια;

Παρακάτω παρατίθεται ένα ποίημα γραμμένο από ένα παιδί της Αφρικής. Το 2006 είχε προταθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα της χρονιάς. Μπορεί να μη συνάδει πολύ με τα γεγονότα των ημερών αλλά σίγουρα είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας από ένα παιδί που βλέπει καθημερινά τα δικαιώματα του να καταπατούνται

Όταν γεννιέµαι, είµαι µαύρος
Όταν µεγαλώσω, είµαι µαύρος
Όταν κάθοµαι στον ήλιο, είµαι µαύρος
Όταν φοßάµαι, είµαι µαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είµαι µαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόµα είµαι µαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε...
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν µεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι µπλε
Όταν φοßάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και λες εµένα έγχρωµο;

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008



Γιατί μαθαίνουμε Αρχαία; Γιατί έχουμε τόσα πολλά /i/; Γιατί, δηλαδή, είναι σημαντικό να ξέρουμε ορθογραφία;

Είναι μόνο ένας μικρός καταιγισμός ερωτήσεων που δέχομαι τους τελευταίους δυο μήνες.


Είναι λύση στη δύσκολη ελληνική ορθογραφία η πρόσφατη πρόταση Κύπριου ευρωβουλευτή στο Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου για εκμοντερνισμό και απλοποίηση της ελληνικής γραφής; Είναι λύση η κατάργηση των "η", "υ", "οι", "ει" "υι" και αντικατάστασή τους με το "ι", η αντικατάσταση του "αι" με το "ε" ή η αντικατάσταση του ω με το "ο";

Το ελληνικό αλβάφητο σύμφωνα με την πρόταση του ευρωβουλευτή θα έχει 21 γράμματα!


"Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα, είναι ένας αγώνας" έλεγε ο Γιάννης Ψυχάρης το 19ο αιώνα, στον αγώνα του για την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας.


"Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική…Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα Δόξα Σοι…
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου! " Οδ. Ελύτης,
" Άξιον Εστί"


"Η γλώσσα , όπως και το συναίσθημα και οι ευγενικές χειρονομίες είναι τα μόνα που μας απέμειναν για να ξαναβρούμε την φαντασία μας, τη δυνατότητα να ξαναονειρευτούμε, τη δυνατότητα της ατομικής μας ελευθερίας και ευθύνης, γι αυτό και από πολυσήμαντη και ανθρώπινη λειτουργία προσπαθούν να την μετατρέψουν σε απλό παραγωγικό εργαλείο. Μέσα από την απλούστευση σιγά σιγά καταργούν το ζωντανό κυκλοφορικό σύστημα της γλώσσας, όπου οι λέξεις είναι εκδηλώσεις του πνεύματος, του συναισθήματος και της συγκίνησης και στη θέση τους κατασκευάζουν, τάχα για οικονομία, έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν τη σκέψη, σκοτώνουν τη φαντασία, χαλαρώνουν μέχρι και εξαφανίζουν τη σχέση σκέψης και συναισθήματος. Έτσι η γλώσσα παύει να είναι έκφραση σκέψης και συναισθήματος, παύει να είναι περιπέτεια, παύει να είναι έκφραση του φορέα της, παύει να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα. Από ζωντανός οργανισμός καταντάει ένας τεχνικός κώδικας διαχειριστικής συνεννόησης αλλά χωρίς "νόηση"... Η υποταγή του ανθρώπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την υποταγή της γλώσσας, γι αυτό προσπαθούν να την αχρηστέψουν. Αλλά η γλώσσα είναι άπιαστη, είναι επανάσταση γι αυτό και θα αντισταθει..." Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;" σελ. 175-176

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Ορίστε; ; ;




Όμορφη πόλη τα Γιάννενα αν και λίγο μελαγχολική. Το διαπίστωσα για ακόμα μία φορά τις προηγούμενες μέρες. Η δυνατότητα σε απόφοιτους Λυκείου να ξανακάνουν το Μηχανογραφικό τους, ακόμα και αν είναι πτυχιούχοι κάποιας σχολής, διεκδικώντας το 10% των θέσεων σε Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι, με οδήγησε στη πόλη της Ηπείρου.

Πανεπιστήμια έξω από την πόλη, ωραίες εγκαταστάσεις, άνετοι δρόμοι μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, Γραμματείες όλες σε ένα κτήριο, ευγενικές φυσιογνωμίες, σωστή οργάνωση, Γραμματεία ανοιχτή πολλές ώρες για εξυπηρέτηση των πρωτοετών και εξυπηρέτηση ακόμα και μετά το πέρας των συγκεκριμένων ωρών (χωρίς να σου κλείνουν το παραθυράκι μετά τις 12). Η σύγκριση με το Α.Π.Θ. ήταν αναπόφευκτη μέχρι την στιγμή που ήρθε η σειρά μου να σταθώ μπροστά στη θυρίδα και εγώ, ξανά πρωτοετής να καταθέσω τα χαρτιά, που συμπλήρωσα μόνη μου αρνούμενη τη βοήθεια Δαπιτών που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. ("Τρίτη εγγραφή είναι", απάντησα χαμογελαστά). Καταθέτω λοιπόν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και εκεί που περιμένω το πολυπόθητο πάσο για να μετακινούμαι με μειωμένο εισητήριο σε αστικα, κτελ, τραίνα,να βλέπω με κάποια έκπτωση ταινίες στο σινεμά καθώς και παραστάσεις στο θέατρο αλλά και να παραβρίσκομαι σε πολλές συναυλίες, ακούω τον κύριο από την άλλη μεριά να μου λέει:

-2,5 ευρώ.

-Γιατί ; απάντησα όλη απορία.

-Για το πάσο, είπε ατάραχος.

-Ορίστε; απάντησα αφού σκέφτηκα την κλασική ατάκα κάθε κατοίκου της συμπρωτεύουσας "Πλάκα με κάνεις;" "Στη Θεσσαλονίκη εμείς δεν πληρώναμε" συνέχισα δυνατά αυτήν τη φορά.

-Εδώ είναι συμφωνία με τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών.

Αφού πλήρωσα το πάσο αναχώρησα, χωρίς φυσικά να παραλείψω να το σχολιάσω στους "φίλους κάθε πρωτοετή", στους Δαπίτες. "Καλά πληρώνετε το πάσο; Δέχεστε κάτι τέτοιο; και 0,70 το εισητήριο;" "Ε τι να κάνουμε; να μην έρθουμε στο Πανεπιστήμιο;"


Αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο στη Θεσσαλονίκη θα μπουκάρουν όλοι οι φοιτητές στην Παπαναστασίου, στα γραφεία του Ο.Α.Σ.Θ. Ίσως στα Γιάννενα να φταίει και ο καιρός, που το μόνο που σου προκαλεί είναι διάθεση να κοιμάσαι!


Αφού δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ σίτηση για όλους (βλέπε Παν. Μακ. ), δεν δίνονται ΔΩΡΕΑΝ βιβλία σε ορισμένες περιπτώσεις (για σημειώσεις καθηγητών ούτε λόγος), δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ στέγαση για όλους, καθώς οι εγκαταστάσεις δεν αρκούν (αυξάνονται και συνεχώς οι θέσεις λες και πρέπει όλοι οι άνεργοι να έχουν πτυχίο), δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ μετακίνηση των φοιτητών προς το Πανεπιστήμιο (0,25 Θεσσαλονίκη, 0,5 Αθήνα, 0,70 Ιωάννινα, 0,75 στη Λάρισα), τουλάχιστον ας δίνεται ΔΩΡΕΑΝ το πάσο! Δεν είναι το ποσό που με εξόργησε όσο το ότι μου ζήτησαν χρήματα για το ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ, το πάσο.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008







Επιστροφή!



Ήταν καιρός να επιστρέψω και εγώ σιγά σιγά στις παλιές συνήθειες και να δώσω ένα ακόμη ποστ!


Μια και μου λείπει απίστευτα η Θεσσαλονίκη ή μάλλον καλύτερα, μου λείπει η ζωή μου σε αυτήν τη πόλη, αποφάσισα να αναρτήσω φωτογραφίες και εικόνες ώστε ένα αέράκι απο Βαρδάρη να διαπνέει αυτό το blog! Ξεκινάω λοιπόν, από μια εικόνα που τράβηξα με το κινητό από έναν τοίχο στην Εγνατία. Γιατί στους βαμμένους τοίχους βρίσκεις πού και πού και έξυπνα πολιτικά μηνύματα!





Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Παιχνιδάκι

Ο koukws μας κάλεσε σε ένα παιχνιδάκι. Αν και είπε πως μόνο το blog του diage είναι υπέροχο, θα ανταποκριθώ στο κάλεσμά του και θα δώσω και εγώ 10 άχρηστες πληροφορίες για τον εαυτό μου. Για να κατανοήσετε όμως τα παρακάτω ρίξτε πρώτα μια ματιά στο ποστ του koukou...

1. Είμαι γέννημα-θρέμμα Γιαννιτσιώτισσα.

2. Είμαι αδιόριστη φιλόλογος. Είμαι "τρελή" σαν τον κούκο. Κρίμα που δεν έχω και εγώ Ψυχιατρικό Νοσοκομείο απέναντι από το σπίτι μου.

3. Πιστεύω στη φιλία ανδρών-γυναικών. Εξάλλου γι' αυτό έχω και φίλο τον κούκο.

4. Δηλώνω αυστηρα γυναίκα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων λόγω του 3. Δυστυχώς δεν θα κάνω πράξη ποτέ τη μεγαλύτερη φαντασίωση πολλών αντρών.

5. Δεν τρελαίνομαι για κάμπινγκ αλλά το συνήθισα λόγω κούκου και λοιπών φίλων. Μέχρι και σκηνή αγόρασα!

6. Ξέρω να παίζω τάβλι αλλά ο κούκος δεν με παίζει γιατί σκέφτομαι τι θα παίξω και μετράω ακόμα με τα δάχτυλα!

7. Δεν είμαι υπερβολικά ήρεμη σαν τον κούκο. Είμαι αρκετά οξύθυμη. Μήπως να ξεσπάω μαζί με τον κούκο στα ματς του Π.Α.Ο.Κ. για να είμαι ήρεμη τις υπόλοιπες ώρες; ; ;

8. Ενώ έκλεισα τα 23 (16 Ιουνίου) μερικοί με κάνουν συνομήλικη του κούκου, που κλείνει τα 27 τον Σεπτέμβρη!

9. Σαν καθηγήτρια νοιάζομαι και εγώ εξίσου για όλους τους μαθητές μου, αλλά σαν άνθρωπος, όπως ο κούκος έχω και εγώ συμπάθειες.

10. Σε αντίθεση με τον κούκο που ξέρει, εγώ δεν ξέρω τι δεν μπορώ να συγχωρέσω!

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Xristos Thivaios- Gynaika

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε

Μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε σαν καταρράκτης απ'το αμάρτημα της φτήνιας

ΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ...

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Θα μου φτανε αν μέσα στο χάλι μου είχα εσένα λίγο εδώ....



ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ 'ΜΟΥΝ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Θα 'θελα να 'μουν βασιλιάς
σ' ένα βασίλειο με ουίσκι και τεκίλα
να 'χα ξωπίσω μου έν' ασκέρι δουλικό
και τα ποτήρια να μου γέμιζε η Σιβύλλα.

Αχ να 'χα και τον Παρθενώνα στο μπαλκόνι μου
να 'χα στον κήπο μου και το Λυκαβηττό
όμως θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου
είχα εσένα λίγο εδώ.

θα 'θελα να 'μουνα ιππότης
ή του μεσοπολέμου μάγκας Πειραιώτης
να 'χα μια Κάντιλακ το '58
και για γουηκ-εντ να πήγαινα στο Μεξικό.

Είναι πολλά αυτά που θα 'θελα αγάπη μου
μα απειροελάχιστα αυτά που σου ζητώ
γιατί θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου είχα εσένα λίγο εδώ.

Και ας μην ήμουν βασιλιάς
και ας την έβγαζα με ούζο και ρετσίνα
τις Κυριακές κάπου να τρώγαμε φτηνά
και μεσοβδόμαδα ας μας έτρωγε η πείνα

τότε θα ήμουνα πανεύτυχης αστέρι μου
και ας κρυβόμουνα απ' το σπιτονοικοκύρη
άστεγος θα 'μενα δίχως νερό και τροφή
για το δικό σου το χατίρι.

Αν και στην συναυλία του Μάλαμα απόψε, αυτό το τραγούδι αν και όχι καινούριο, με έχει αγγίξει πολύ τελευταία... Σήμερα το θυμήθηκα για ακόμα μία φορά γιατί θα μου φτανε αν μέσα στο χάλι μου είχα εσένα λίγο εδώ...

Ευχαριστώ και τον Diage πάρα πολύ που μου κανε το χατίρι στα γενέθλια μου και μου παιξε την μελωδία στην κιθάρα, παρόλο που δεν είχα τις φωνητικές ικανότητες να το υποστηρίξω!

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Χρόνια Πολλά Ελενίτσα ! ! !





Αυτό το ποστ ανήκει στην Ελενίτσα... Δικαίως είναι αφιερωμένο σε αυτήν καθώς στις 12 του μήνα είχε τα γενέθλια της!

Χρόνια σου πολλά μικρή μου, πάντα με υγεία και πολλή αισιοδοξία που σπάνια σου λείπει!!

Ας μην πολυλογούμε λοιπόν...

Αυτό που χαρακτήρίζει τη γλυκύτατη φίλη μας είναι η ανεμελειά της και η αθωότητά της, η χαρά της και γενικά το ότι πάντα όταν τη βλέπεις σου φτιάχνει τη διάθεση!!! Δεν πτοείται... Ξέρει να περνάει καλά, να βγαίνει, να διασκεδάζει... Μες στη τρέλα πάντα!!!

Αυτό που επίσης χαρακτηρίζει την Ελενίτσα είναι οι πολλές ατάκες που λέει, τις περισσότερες από αυτές όταν προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί σου!!!

Καλοπροαίρετα πάντα, σας παραθέτω ορισμένες από αυτές!!!


Ελένη στο msn: Πάρε πάρε αυτά τα τραγούδια να ακούσεις...

Μαρία: Τι μου στέλνεις καλέ; Τραγούδια από ελληνικές ταινίες; Φάμελλο έχεις να μου στείλεις;

Ελένη: Στέλνει τα Παιδιά του Πειραιά....

Μαρία: ΦΑΜΕΛΛΟΣ

Ελένη: Όχι καλέ, η Μερκούρη το τραγουδάει!!!


Προσπαθούμε να κανονίσουμε ώρα και μέρος συνάντησης με τον Diage! Κανονίζουμε αρχικά στην Αριστοτέλους... Ο Diage όπως πάντα στην ώρα του... Εγώ και η Ελένη στο δρόμο... Με παίρνει η Ελένη τηλέφωνο να μου πει ότι θα αργήσει και ότι την βολεύει καλύτερα στην Καμάρα... Παίρνω τον Diage τηλέφωνο και του λέω να κατευθυνθεί προς την Καμάρα! Φτάνει η Ελένη στο κέντρο αλλά φτάνει στην Τσιμισκή με Ναυαρίνου ενώ εγώ πλησιάζω στην Καμάρα... Είμαι πιο κάτω λέει στο τηλέφωνο... Εντάξει της λέω. Πάω να πάρω τον Τάσο από την Καμάρα και κατεβαίνουμε. Παίρνει όμως την πρωτοβουλία και τηλεφωνεί στον Τάσο και του λέει να κατέβει προς τα κάτω!!! Φτάνω στην Καμάρα και δεν βρίσκω κανέναν!!! Ήμουν σίγουρη για το τι είχε κάνει... Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου...


Η αλήθεια είναι ότι περνάς πολύ ωραία όταν βγαίνεις με την Ελένη αλλά ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΕΣΥ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ!


Άλλη μέρα στα LOL, καφέ στην Ναυαρίνου... Η Ελένη με την Νεκταρία... Εγώ απουσιάζω εκτός Θεσσαλονίκης... Μου τα μεταφέρει ο Τάσος όμως που ήταν παρόν... Η συγκατοικός μου είχε ένα πρόβλημα με το κλειδί της αρχικά όταν μπήκαμε στο σπίτι και είχα αναγκαστεί κάποια στιγμή να φύγω από μια συναυλία και να πάω να της ανοίξω! Έβγαλε όμως άμεσα άλλο κλειδί! Λοιπόν εκείνη την ημέρα είχε ξεχάσει τα κλειδιά της στο σπίτι! Εγώ έλειπα και κάπου έπρεπε να μείνει! Παίρνει λοιπόν την Ελένη τηλέφωνο, πηγαίνει την βρίσκει και προσπαθεί να της εξηγήσει τι συμφαίνει!

Ελένη: Καλά ρε Νεκταρία γιατί δεν έβγαλες αντικλείδι;

Νεκταρία: Ρε Ελένη έβγαλα αντικλείδι αλλά ξέχασα τα κλειδιά μοιυ...

Μετά πό λίγο... Ελένη: Ναι γιατί δεν έβγαλες αντικλέιδι, αφού την έχεις πατήσει;

Νεκταρία: Ρε Ελένη τι σου λέω έβγαλα αλλα τα ξέχασα....

Αγάπη μου γλυκιά, ξέρεις ότι ό,τι λέμε τα λέμε πάντα με χιούμορ και αγάπη!!! Χρόνια Πολλά και πάλι φιλενάδα!!!

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008


Ο λαός ψήφισε!!! Το εκλογικό αποτέλεσμα βρίσκει τον αγαπημένο μας blogger νικητή (με νοθείες βέβαια)! Ακόμα απορώ που βρέθηκαν 23 άτομα να σε ψηφίσουν!!!


Έστω, αφού το εκλογικό σώμα αποφάσισε, δεν μπορώ να το αρνηθώ και έτσι αυτό το ποστ είναι αφιέρωμενο σε έναν ακόμα αγαπημένο φίλο, τον diage ή αλλιώς G (από το Τρέχα Gύρευε, παιδιά καιρό εχετε να γράψετε σε αυτό το blog) ή αλλιώς, για τον πολύ κόσμο, Τάσο!


Τι να πρωτοπώ για τον Τάσο? Ξέρετε τώρα... Καλό παιδί,νέο, συνεσταλμένο, ανώτατης μόρφωσης, με εισόδημα, Ι.Χ., καλλιτεχνικής φύσεως (σαν αγγελία στα συνοικέσια, οι ενδιαφερόμενες ας σχολιάσουν στο ποστ)!


Ας αρχίσουμε λοιπόν...Γνώρισα τον Τάσο τον περσινό Ιούλιο, αν θυμάμαι καλά (Ποπώ πέρασε κιόλας ένας χρόνος) καθώς πηγαίναμε στο Ποσείδι. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής σκέφτόμουν: Καλά αυτό το παιδί δεν μιλάει καθόλου; Απαπα, πολύ ξενέρωτος, έλεγα! Χρειάστηκε να περάσει το Σαββατοκύριακο για να εμπεδώσω την φωνή του. Φανταστείτε!!! Όσο τον γνώριζα βέβαια άρχισα να τον συμπαθώ περισσότερο αν και υποψίαζόμουν ότι αυτός μπορεί και να μην με συμπαθεί αφού ούτε καν μου μιλούσε. Αποφάσισα λοιπόν να του μιλάω εγώ. Δεν λέω μου απαντούσε, αλλά συνέχιζε να μην μιλάει πολύ!!! Σκεφτόμουν ότι ίσως το κάνει και από ευγένεια! Δεν μπορούσα να τον καταλάβω, να τον ψυχολογήσω ούτε λόγος!!! Στη πορεία βέβαια συνειδητοποίησα ότι όταν μιλούσαμε στην παρέα παρακολουθούσε τι λέγαμε, χαμογελούσε στις βλακείες που λέγαμε και τέλος κατάλαβα ότι πολύ απλά δεν μιλάει πολύ όχι ίσως γιατί δεν έχει τι να πει και αυτό το διαπίστωσα καλύτερα όταν επισκέφτηκα πρώτη φορά το blog του (Black Rose στα αγαπημένα). Διαπίστωσα τότε ότι είναι ένας άνθρωπος ευαισθητος και ίσως ρομαντικός, που τις περισσότερες φορές χαμογελάει παρά γελάει και ότι δεν χρείαζεται να μιλήσει και πολύ για να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση του. Φτάνει να διαβάσουμε τις ιστορίες και τα ποιήματά του για τις όμορφες, σιωπηλές, μελαγχολικές νεράιδες, τους ιππότες και την χαμένη τους αγάπη!

Δεν χρειάζεται, επίσης,να μας λέει αστείες ιστορίες ή ανέκδοτα για να είναι το κέντρο
της παρέας, φτάνει να πάρει την κιθάρα στα χέρια του!


Ξέχασα να σας πω (σαν συμπλήρωση στην παραπάνω αγγελία) ότι πιάνουν τα χέρια του στις δουλειές: λάμπες(σήμερα προσπάθησα να την κάνω πάλι και την έσπασα, άσε πολύ χρήσιμοι αυτοί οι άντρες ώρες ώρες), υπολογιστές κτλ. και ότι επιπλέον είναι καλός ψυχολόγος (τι έχει ακούσει ο καημένος! Την maroula να μιλάει ασταμάτητα)!!!


Από αστεία σκηνικά με πρωταγωνιστή τον Τάσο δεν έχω να σας πω και πολλά (στης Ελενίτσας το ποστ θα έχω πολλά. Χαχα). Koukws και μικρή λογοτέχνης θα θυμούνται σίγουρα εκείνο το βράδυ του Σαββάτου στην Ικτίνου με τον Τάσο να μένει ακίνητος και αμίλητος από το σοκ! Αυτό βέβαια που εγώ είχα χάσει είναι τον Τάσο ζαλισμένο απο την τεκίλα στο Ποσείδι να έχει γείρει στην ψάθα και τον koukw να ρωτάει: Τάσο, τι ήπιαμε; (εννοώντας τι χρώμα τεκίλα) και ο Τάσος να απαντάει: γάμησε τα!


Να σας πω τέλος ότι ήθελε να διαβάσει το ποστ πριν τη δημοσίευσή του. Ήθελε λέει να το λογοκρίνει. Αλλά φυσικά και δεν το επέτρεψα!!! Φιλιά σε όλους!!!



Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Scripta manet... όπως έλεγαν οι λατίνοι!!!




Χθες ήταν μια από τις μεγαλύτερες γιορτές!!! Γιόρταζαν πολλοί και πολλές. Ανάμεσα τους και ο Κωστής! Πώς θα ήταν δυνατόν λοιπόν να ξεχάσω τον φίλο μου; Ρωτάω. Πώς; Φυσικά είχα και άλλους φίλους και γνωστούς που γιόρταζαν. Αποφάσισα όμως πως σε αυτούς που νοιάζομαι περισσότερο δεν θα έστελνα ενα απλό sms αλλά θα τους ευχόμουν τηλεφωνικά!!!

Έτσι ξημερώματα της Τετάρτης, στις 12.30, τηλεφώνησα στην Ελενίτσα, που ήξερα πως δεν κοιμάται και δεν θα την ξυπνούσα (για την Ελενίτσα θα γράψω σε άλλο ποστ). Τους υπόλοιπους σκέφτηκα να τους ευχηθώ το πρωί! Τετάρτη πρωί λοιπόν αφού ξύπνησα και έφερα σε πέρας κάτι υποχρεώσεις που είχα λέω ας αρχίσω τις ευχές!!! Δεν πρόλαβα να πάρω το κινητό στο χέρι και ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος (Oh baby baby, Why'd I have to fall in love with you? )!!! Τι να δω... Κωστής!!! "Καλημέρα Μαράκι μου! Τι κάνεις; Να χαίρεσαι τον φίλο σου!" Πάει αυτό, σκέφτομαι, χάζεψε!!! Υπήρχε περίπτωση να σε ξεχάσω;;; Όταν του τηλεφώνησα, μου παραπονέθηκε πως δεν τον θυμήθηκα!Ήταν μόλις 11.30 το πρωί!!!
-Την Ελένη όμως την πήρες τηλέφωνο χθες!
-Σκέφτηκα ότι μπορεί να κοιμάσαι, του απάντησα.
-Ναι, ας έστελνες ένα μήνυμα.
-Ήθελα να σου τηλεφωνήσω. Το ίδιο είναι το τηλέφωνο και το ίδιο το μήνυμα;
-Ναι αλλά τα γραπτά μένουν!!!


Αφού Κωστή μου τα γραπτά μένουν.. (Scripta manet, που έλεγαν και οι λατίνοι)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΩΣΤΗ!!!
Πολύχρονος και πάντα ευτυχισμένος!!!
Με υγεία και δύναμη στις δύσκολες στιγμές,
που σου εύχομαι να μην έρθουν
ποτέ!!!
Να συνεχίσεις να είσαι αισιόδοξος και
να μας χαρίζεις όμορφες μαθηματικές ιστορίες!!!


Ευχαριστώ που πάντα όταν χρειάζομαι τη συμβουλή σου την έχω και που κάθε φορά, μα κάθε φορά που βγαίνουμε παρέα μου φτιάχνεις το κέφι!!! Αν και στεναχωρέθηκα λιγάκι όταν διάβασα το μήνυμα! Καλά ήταν δυνατόν να ξεχάσω τον κολλητό μου!!!

Υ.Γ. Αποφάσισα να αφιερώσω ένα ποστ σε κάθε φίλο μου, σταδιακά βέβαια...Για τυχόν παρεξηγήσεις διευκρινίζω ότι η σειρά δημοσίευσης του κάθε ποστ δεν θα έχει καμία εντελώς σχέση με το ποιοι και αν είναι σημαντικότεροι ή πιο αγαπητοί!!!Καθέναν τον εκτιμάω και τον αγαπάω.Aλλιώς δεν θα σας είχα φίλους!!!

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Μικρές Νοθείες

Ξέρει αν μπορουσε θα κανε μία από τα ίδια, αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;
Δεν θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση να λείπει ο Βασίλης από αυτό το blog!!!

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008


Η ευτυχία είναι σαν τον κύβο του Ρούμπικ. Οι συνδυασμοί για να τη βρεις είναι αμέτρητοι και ο χρόνος που απαιτείται για να καταλήξεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα άγνωστος!!!

Προτεινόμενη ταινία: Το κυνήγι της ευτυχίας

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Στο έλεος της φύσης και της χούντας




Ο κυκλώνας στη Μιανμάρ (Βιρμανία) σκότωσε ανθρώπους, έπληξε τους ορυζώνες, άφησε τη ρημαγμένη χώρα στο έλεος της χούντας.
Ξεπερνούν τους 100.000 χιλιαδες οι νεκροί από τον κυκλώνα "Ναργκίς" και τα 2.000.000 οι άστεγοι. Οι ασθένειες καραδοκούν τη στιγμή που η διεθνής κοινότητα περιμένει την άδεια των δικτατόρων για να επέμβει!

Ο τυφώνας που έπληξε τη χώρα το προηγούμενο Σάββατο είναι η χειρότερη φυσική καταστροφή που έχει βιώσει ποτέ η χώρα. Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Χόρσει του ΟΗΕ εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, τρόφιμα και φάρμακα.

Οι πληγέντες καταγγέλλουν το στρατιωτικό καθεστώς για πλήρη αδιαφορία να προειδοποιήσει τους κατοίκους ενώ φέρεται να γνώριζε ότι ο κυκλώνας βρισκόταν προ των πυλών. Η κατάσταση, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, είναι τραγική κυρίως σε παραποτάμιες περιοχές, όπου οι πλημμύρες και οι σαρωτικοί άνεμοι έσβησαν από το χάρτη ολόκληρα χωριά.

Το υπουργείο Εξωτερικών της Μιανμάρ έκλεισε τις πόρτες στα συνεργεία διάσωσης των ξένων χωρών, δηλώνοντας πως η χώρα "δεν είναι έτοιμη να δεχτεί συνεργεία διάσωσης, αλλά και ομάδες δημοσιογράφων από το εξωτερικό".

Ο Λάρι Τζέιγκαν αναλυτής του BBC και ειδικός σε ζητήματα νοτιοανατολικής Ασίας πιστεύει ότι αν η βοήθεια δεν φθάσει σύντομα στα θύματα το στρατιωτικό καθεστώς θα περιέλθει σε δύσκολη θέση: «Υπάρχουν ήδη μεγάλα προβλήματα στην χορήγηση τροφίμων. Τα αυγά για παράδειγμα ανατιμήθηκαν κατά 1000%. Αναμένεται επίσης στενότητα στο ρύζι. Οι στρατιωτικοί γνωρίζουν καλά ότι αν δεν καταβάλουν προσπάθειες να λύσουν ορισμένα τουλάχιστον προβλήματα θα βρεθούν αντιμέτωπες με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες του πληθυσμού, ο οποίος θυμάται καλά τα γεγονότα του περασμένου Σεπτεμβρίου».


Τότε που το στρατιωτικό καθεστώς έπνιξε στο αίμα τις ειρηνικές διαμαρτυρίες βουδιστών μοναχών που διαμαρτυρήθηκαν εναντίον των βασανιστηρίων, δολοφονιών, βιασμών, ανεπιθύμητων γάμων και θρησκευτικών διωγμών. Ενάντια στη λιτανεία φόβου και τρόμου για πεντάχρονα παιδιά και παιδιά-στρατιώτες, στις πολιτικές εξόντωσης χιλιάδων Βιρμανών πολιτών που κατά καιρούς αποτολμούσαν να σηκώσουν σε μοναχικούς ώμους την ελπίδα της δημοκρατίας. Ενάντια στην οικονομική ασφυξία για τους πολλούς και τον απροσδιόριστο πλούτο για τους λίγους. Ενάντια στη στρατιωτική χούντα της Μιανμάρ, η οποία έχοντας πάρει το σχήμα κουλουριασμένης έχιδνας εξαπέλυσε το θανατηφόρο δηλητήριο εναντίον των διαδηλωτών που διεκδικούσαν δημοκρατία!

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Haris Aleksiou - 13 savvato- 18/12/2007

Όταν τα βιώματα γίνονται Τέχνη...

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Eλπίδα φώναξες...



Ελπίδα φώναξες καθώς την έβλεπες να τρέχει…
Ήταν τόσο όμορφη.
Θυμήθηκες τότε που την είχες πρωτογνωρίσει.
Την αγάπησες παράφορα. Κάνατε όνειρα.
Θέλατε να ζήσετε… μαζί…
ευτυχισμένοι…

Ελπίδα, είπες με σταθερή φωνή.
Στάθηκες στη μέση του δρόμου.
Έκανες δυο βήματα. Είπες να τρέξεις ξωπίσω της.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν όπως ανέμισαν οι προσδοκίες σου…
Τα όνειρα τσακίστηκαν στην άβυσσο,
να ενωθούν με ότι είχες κρύψει καλά,
με τη ζωή σου πριν την συναντήσεις…

Ελπίδα, ψέλλισες καθώς την έβλεπες να στρίβει στην οδό Παραδείσου.
Δεν έστρεψε το βλέμμα πίσω.
Στην άβυσσο, στην άβυσσο σκέφτηκες…
Εκεί δεν είναι η δουλειά σου; Η ζωή σου; Όλα εκεί…
Μια μικρή βόλτα στον Παράδεισο ήταν μόνο…
Πήρες το δρόμο της επιστροφής.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά
που περπάτησες αυτούς τους δρόμους…
Έμειναν όλα ίδια στο σκοτάδι.
Δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα και πράγματα. Όλα ίδια.
Όλα μαύρα στην άβυσσο…

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Εσύ ποιο βιβλίο διαβάζεις???

Πριν λίγες μέρες ο koukws με το τελευταίο ποστ μου πέταξε το μπαλάκι (όχι το μπαλάκι που μου πήρε από τα jumbo) σε ένα παιχνίδι μεταξύ των blogger... Πρέπει εγώ λοιπόν τώρα, να σας παραθέσω την 6η, την 7η και την 8η περίοδο της σελίδας 123 από το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την περίοδο ή από το βιβλίο που βρίσκεται δίπλα μου αυτήν τη στιγμή...

Επειδή δεν νομίζω ότι τα Πολιτικά του Αριστοτέλη ή η Έκθεση Έκφραση της Γ΄ Λυκείου ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους blogger, θα παραθέσω απόσπασμα από το βιβλίο όχι που διαβάζω αλλά που βρίσκεται δίπλα μου τυχαία, καθώς θα βασιστώ σε ένα απόφθεγμα που υπάρχει σε αυτό(σε άλλη σελίδα) για να γράψω ένα από τα επόμενα ποστ! Το βιβλίο έχει τίτλο Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία.

Ο ιππότης πήρε μια βαθιάν ανάσα, και κάπως καθάρισε το κεφάλι του. Ύστερα διάβασε μεγαλόφωνα τις δυο τελευταίες αράδες της επιγραφής:"κι αν κολλάω στα γνωστά , δε θα μάθω τ΄άγνωστα".


Μοιάζει με παραμύθι αυτό το βιβλίο γι' αυτό είναι ένα από τα βιβλία που με συγκίνησε. Eίναι γραμμένο με απλή γλώσσα και πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός ιππότη, με τον οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι μας. Ο ιππότης μας, προσπαθεί να απαλλαγεί από την σκουριασμένη πανοπλία που αναγκαστηκε να φορέσει για να γίνει αρεστός και αποδεκτός και να ξαναβρεί τον εαυτό του περιπλανόμενος στα κάστρα της Σιωπής, του Θάρρους, της Τόλμης, της Γνώσης,της Αλήθειας....

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Στην κοινωνία της επιφάνειας, της εικόνας και του σεξ, στις μέρες μας δηλαδη, υπήρχε μια κοπέλα που πίστευε στα παραμύθια... Ένα βράδυ του Απριλίου, άνοιξη του 2004, δεν μπορούσε να κοιμηθεί γιατί την βασσάνιζαν οι σκέψεις... Ένας φίλος της που είχε κληθεί να την βοηθήσει αποφάσισε τότε να της πει ένα παραμύθι... Μια φορά και έναν καιρό, της είπε, ήταν ένας πρίγκιπας που έψαχνε όλον τον κόσμο για να βρει μια καλή κοπέλα! Επειδή όμως δεν βρήκε στην χώρα των θαυμάτων καμία κοπέλα που να του αξίζει, αποφάσισε να γυρίσει όλο τον κόσμο μέχρι να βρει αυτή που ονειρεύονταν από μικρός... Μια μέρα, συνέχισε ο φίλος να διηγείται, έχοντας γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, περνώντας από ψηλά βουνά και μεγάλες θάλασσες έφτασε και στην Ελλάδα! Κάτι μέσα του του έλεγε πως εκεί θα την συναντήσει, την κοπέλα που θα την έκανε πριγκίπισσα με την αγάπη του! Εφτά χρόνια την έψαχνε αλλά μάταια! Δεν έχανε όμως την υπομονή του! Ένιωθε ότι είναι πια κοντά!
-Είχε και άσπρο άλογο; ρώτησε η κοπέλα.
-Ναι και φυσικά είχε άσπρο άλογο της απάντησε ο φίλος της.
Σύμφωνα με το όνειρο του, συνέχισε το αγόρι, την πρώτη φορά που θα συναντούσε την κοπέλα θα την έβλεπε να κοιμάται. Θα πήγαινε τότε δίπλα της και τραβώντας απαλά τα καστανά μαλλιά της -είχε καστανά μαλλιά τότε η κοπέλα- θα την ξυπνούσε με ένα πολύ γλυκό και τρυφερό φιλάκι! Ο μύθος λέει ότι κάποτε συνάντησε μια μάντισσα και του είπε πως η κοπέλα που ψάχνει θα γεννιόταν μετά από 1000 χρόνια! Μπορούσε όμως να του κάνει μαγικά και να τον πάει μπροστά στο χρόνο, με τίμημα όμως τον θρόνο του! Το ταξίδι αυτό δεν θα είχε γυρισμό! Ο πρίγκιπας δέχτηκε χωρίς κανέναν ενδοιασμό! Την αγαπούσε τόσο... Σε 57 ημέρες από σήμερα, λέει το αγόρι στην μικρή κοπέλα, συμπληρώνονται 1019 χρόνια από εκείνη την ημέρα! ( σε 57 ημέρες... αναρρωτήθηκε η κοπέλα. Μα, σε 57 ημέρες, ναι θα ήταν 16 του Ιούνη... Η κοπέλα είχε τα γενέθλεια της! Και θα γίνονταν 19!) Ο πρίγκιπας είναι ανάμεσα μας, γι αυτό κοιμήσου λέει στην κοπέλα ο παραμυθάς φίλος της, μην τύχει και περάσει από το σπίτι σου σήμερα και σε βρει ξύπνια! Που ξέρεις μπορεί να είναι αληθινός αυτός ο μύθος και εσύ η τυχερή κοπέλα!
-Και πως θα την γνωρίσει; ρωτάει η κοπέλα.
-Μα την έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο του...
-Την αγαπάει πολυ;
-Φυσικά, αλλιώς δεν θα γυρνούσε 7 χρόνια με το άλογο του όλον τον κόσμο, ούτε θα θυσίαζε τον θρόνο του...
-Θα την βρει άραγε;
-Και βέβαια θα την βρει! Ακόμα και στον κακό αυτόν κόσμο υπάρχουν καλές κοπέλες! Γι αυτό, κοριτσάκι, να είσαι πάντα καλό κορίτσι και που ξέρεις...
Η κοπέλα αποκοιμήθηκε με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και ονειρεύτηκε τον πρίγκιπα της.....

... 16 Ιούνη 2004! Η κοπέλα γιορτάζει τα 19α γενέθλια της... 2 μέρες μετά το παραμύθι αρχίζει... Άργησε 2 μέρες, λέει με χαρά στον φίλο της αλλά ήρθε...
Τότε η ψυχή της, αγνή και ρομαντική ένιωσε τα παρακάτω λόγια...

Ήρθες σαν τον ήλιο που βγήκε πίσω από τα σύννεφα
και έριξες τις ηλιαχτίδες σου στο μουντό ουρανό της ψυχής μου
Σαν το φεγγάρι μες στη σιωπηλή και πονεμένη νύχτα να φωτίσεις τα σκοτεινά σοκάκια της καρδιάς που είχε φορέσει το μαύρο μανδύα της..
Ήρθες σαν τον άνεμο που τρέχει μες στις φυλλωσιές
για να ξεριζώσεις τους φόβους του μυαλού μου...
Σαν την βροχή να ζωντανέψεις τα λουλούδια της καρδιάς
που κόντευαν να μαραθούν από την ανείπωτη μοναξιά.
Ήρθες σαν τ'αστέρια που στολίζουν τον ουρανό
να δώσεις λάμψη στα όνειρα που είχαν ξεχαστεί στη σκιά του πόνου..
Σαν τη φωτιά να κάψεις τις αννόητες σκέψεις που βασσανίζονται στην άσκοπη περιπλάνηση σε πράγματα ανούσια.
Ήρθες σαν τον πρίγκιπα να μετατρέψεις το γλυκό παραμύθι της φαντασίας σε πραγματικότητα.
Σαν τον πειρατή του ονείρου να κρατήσεις όμηρο την σκέψη μου μόνο για σένα.

Σεπτέμβρης 2006 και η ρομαντική κοπέλα προσπαθεί να καταπιέσει τον εαυτό της, να πάψει να δείχνει και περισσότερο να πάψει να είναι ευαίσθητη και συναισθηματική, να σταματήσει να επηρεάζεται από τα συναισθήματα της... Σταμάτησε τότε να πιστεύει στους πρίγκιπες, στα παραμύθια και στους μεγάλους έρωτες... Δεν υπάρχουν πρίγκιπες προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της... Τα λόγια όμως του φίλου της ήταν χαραγμένα στο μυαλό της... Και αν υπάρχουν; Και αν απλά δεν έχουν άσπρο άλογο και κυκλοφορούν ανάμεσα μας; Δεν μπόρεσε τελικά να ξεμπερδέψει τις σκέψεις της... Κατάφερε όμως να γράψει το παρακάτω ποίημα...

Η Αγάπη ξεχνά;


Πέρασε η νύχτα... Σε λίγο ξημερώνει..
Αλλά το σκοτάδι την σκέψη δεν αφήνει.
Εκεί φυλακισμένο νεκρώνει κάθε ιδέα που τείνει στο φως να φανερώνει πως
η Αγάπη ξεχνά...

Όχι δεν ξεχνά! Εσύ μου το ΄μαθες....
Δεν ξεχνά!
Ανόητη περιπλανιόμουν στα σοκάκια της λησμονιάς.
Πικρά σου λόγια να κρύψω..
Έλεγα... Η Αγάπη ξεχνά..

Προδοσίες σκληρές, φωνές και προσβολές
νόμιζα πως ίσως διαγράφονται με ζεστές αγκαλιές...
Έλεγα.. Η Αγάπη ξεχνά...

Μάτωσα. Πάλεψα. Ξέχασα.
Νόμισα την Αγάπη κατέκτησα...
Πλανήθηκα! Δεν ήταν αγάπη αυτό...
Η Αγάπη δεν ξεχνά!

Αγάπη είναι τον άλλον να πονάς,
παράπονα παλιά να του θυμίζεις...
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;

Αγάπη είναι τη σιωπή απαίτηση να έχεις
όταν τα όρια τα ξεπερνάς
και σε κουβέντες της στιγμής απαντάς.
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;

Αγάπη είναι στα παλιά να γυρίζεις
ό,τι σε πλήγωσε να κουβαλάς
μήνες αργότερα να το χτυπάς.
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;

Αφού έτσι εσύ αγαπάς,
απλόχερα την αγάπη σου σκορπάς...
Αχάριστος λες, όποιος δεν την δεχτεί...

Νόμισες το "Σ΄αγαπώ" εύκολα
απ΄τα ξένα χείλη βγαίνει...
Αγώνας χρειάστηκε για να πουν τα χείλη:
Η Αγάπη ξεχνά...

Πέρασε η νύχτα... Ο ήλιος βγαίνει...
Ο φόβος όμως στην ψυχή σου ακόμα μένει...
Εκεί στην παιδική ψυχή κατοικεί...
Πρόσεχε! Δηλητηριάζει κάθε σκέψη σου αγνή...

Μήνες αργότερα η κοπέλα ακόμα δεν κατάφερε να απαντήσει στο ερώτημα... Άλλοτε έλεγε υπάρχουν πρίγκιπες... Άλλοτε πάλι απογοητευμένη έλεγε με παράπονο πως δεν υπάρχουν και ένιωθε πως ο φίλος της την κορόιδεψε... Μα να της πει τέτοιο ψέμα; Σκέφτονταν όμως πως μπορεί και να μην ήταν τόσο καλή κοπέλα, όπως αυτή που έψαχνε ο πρίγκιπας... Στεναχωριόταν πιο πολύ τότε... Στο μυαλό της έρχονταν όμως και τα λόγια ενός άλλου φίλου της ( είχε πολλούς φίλους που την αγαπούσαν και αυτή τους αγαπούσε όμως): Κάθε γυναίκα περιμένει τον πρίγκιπα αλλά ο πρίγκιπας δεν θα ΄ρθει γιατί δεν υπάρχουν πρίγκιπες... Ποιον από τους δυο να πιστέψει; Προσπαθούσε να μην σκέφτεται για να μην την πνίγει το παράπονο... Αποφάσισε τότε να πιστέψει μόνο το ένστικτο της... Και αυτό της έλεγε πως κάποτε θα βρει τον πρίγκιπα της... Σίγουρα κάπου θα βρίσκεται, και όχι μόνο στα όνειρα της... Θα έρθει και με την αγάπη του, που την έχει τόση ανάγκη θα την κάνει τόσο ευτυχισμένη... Ο φόβος της τώρα βέβαια είναι μήπως δεν τον αναγνωρίσει ή μήπως ξεγελαστεί και δώσει την καρδιά της σε κάποιον που φοράει την στολή του πρίγκιπα αλλά δεν έχει την καρδιά του... Και η δική της καρδιά; Μπορεί να την προστατέψει άραγε; Και αν στην προσπάθεια της αυτή προδώσει τον εαυτό της και ίσως τον πρίγκιπα της; Ίσως η κοπέλα 1022 χρόνια μετά από τα μαγικά, να συνάντησε τον πρίγκιπα που την έψαχνε... Ίσως πάλι όχι... Σε αυτό δεν μπορεί κανείς να την βοηθήσει...Μόνο το παραμύθι του χρόνου... Έτσι λέγεται το παραμύθι που γνωρίζεις την αρχή του, ζεις την συνέχεια του... δεν γνωρίζεις,αλλά με τις επιλογές σου καθορίζεις το τέλος του......







Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

ΤΟ ΣΟΥΓΙΑΔΑΚΙ

Καθένας χαράζει με το σουγιαδάκι του ένα σημάδι στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί που χαράζοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη την στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά ΟΝΕΙΡΑ ! ! !

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Μέσα στο γραφείο του ο Ποιητής, μιλά αργά στον ευγενικό επισκέπτη του για την αποστολή της ποίησης στον καιρό μας, για την αδιαφορία των νέων προς τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των πνευματικών προβλημάτων στην αντιφατική εποχή μας.
Να φανταστείς ένα άλλο δωμάτιο με τέσσερις καθόλου ευγενικούς επισκέπτες, να μαστιγώνουν τον Ποιητή, να τον ξεγυμνώνουν, να του σβήνουν αναμμένα τσιγάρα στα χέρια, να του ρίχνουν κουβάδες νερό να συνέλθει για να ξαναρχίσουν.
Μέσα σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται ο ποιητής ο αληθινός;
Τι θα σκεφτόταν άραγε τότε για την αποστολή της ποίησης, για τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των προβλημάτων της εποχής;
Κάτω από ποιο φορτίο λυγίσαν οι δικοί σου ώμοι και κάτω από ποιο οι δικοί μου;
Ποια ζυγαριά θα μας μετρήσει;

Ποιο είναι τελικά το χρέος της Ποίησης και του Ποιητή; Πως ορίζεται η Ποίηση και ποιες απόψεις έχουν διατυπωθεί στην ιστορία της νεοελληνικής, και όχι μόνο, λογοτεχνίας;
Σύμφωνα με τον Μανώλη Αναγνωστάκη ο ποιητής έχει χρέος να είναι πάντα παρών στο πεδίο της μάχης, να αντιδρά, να μιλά, να αγωνίζεται, να λέει την αλήθεια...
Το παραπάνω απόσπασμα από το "Περιθώριο", αποτελεί και ένα κραυγαλέο μήνυμα προς όλους αυτούς που δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται καθημερινά και καθισμένοι σε ένα γραφείο αναλύουν την "πολυπλοκότητα των πνευματικών", και όχι μόνο, προβλημάτων της εποχής μας...Είναι όλοι αυτοί που επικρίνουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής υπογραμμίζοντας τον πνευματικό λήθαργο, την έκπτωση των αξιών, την υποδούλωση του ανθρώπου στην ύλη... Από την άλλη όμως "ο ποιητής ο αληθινός" είναι αυτός που έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει κατάματα την αιτία του κακού, να μιλήσει ξεκάθαρα, να προσπαθήσει μέσα από την ποίηση του, μέσα από την δουλειά του, με τον τρόπο ζωής του και με όποιο άλλο μέσο διαθέτει να προβληματίσει, να παρακινήσει, να πείσει πως αξίζει ο αγώνας ακόμα και αν ξέρει πως "κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα, κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες"...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι όχι αυταπάτες προπαντώς .

Το πολύ-πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με την μοναδική λέξη: ζω.

"Γιατί", όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
"Κανένας στίχος σήμερα κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα".

Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου.Κρίνε για να κριθείς.

Μ.Α. Ο Στόχος 1971















Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

ΕΥΤΥΧΙΑ


Απροσδιόριστη ακόμη απ'τα βάθη των αιώνων
Κι όμως το αίμα τους δώρισαν στο βωμό των πόνων
Πολέμησαν τον εαυτό τους για να σε κατακτήσουν
Άφησαν τα πάντα πίσω τους για να σ'αναζητήσουν.

Έψαχναν το φως που εκιπέμπει η ψυχή σου
Της ζωής τους το σκοτάδι θα ΄φευγε όταν θα ΄ταν μαζί σου
Άδικα, χρόνια ολόκληρα περιπλανήθηκαν
Μην τυχόν και δεν σε συναντήσουν φοβήθηκαν

Δεν έφευγαν απ'την πλάνη κι ας περάσαν οι καιροί
Δεν κατάλαβαν πως οι ίδιοι ήταν της ζωής τους οι αρχηγοί
Δεν άναψε ποτέ το κερί σου στις ψυχές τους
γιατί δεν έκαναν ποτέ τίποτα πέρα από τις αρχές τους

Δεν σ' αντίκρισαν ποτέ κι ας ήσουν πίσω από τα όρια
Δεν σ΄ένιωσαν ποτέ κι ας ήταν το χαμόγελο τους δική σου απόρροια
Σε εφήμερες αγάπες σε αναζήτησαν απεγνωσμένα
Στη σκέψη σου, δάκρυα στα μάτια τους τα λυπημένα

Κρυμμένη στη ζωή τους, τους χαμογελούσες πικρά
Ήθελες να τους φωνάξεις "Μην ψάχνετε μακριά"
Σε πράγματα μικρά έπρεπε να στρέψουνε το βλέμμα
Τότε μόνο τη χαρά θα γνώριζαν με το δικό σου νεύμα

24 Νοεμβρίου 2007

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Sotto voce




Σ΄αγαπούσα και πριν να σ΄ανταμώσω,
κι ακόμα δεν σ΄αντάμωσα αρκετά,
κι αν έγινες δική μου, μ' άλλο τόσο
καημό η ψυχή μου ΕΣΕΝΑ αποζητά.

Αχ, ακριβή μου, πότε κιόλα οι δρόμοι
που σμίξαμε χωρίσαν! Μια στιγμή
σ΄έχω κρατήσει, κι ευωδιάζει ακόμη
όλη η ζωή μου απ΄άσπρο γιασεμί

Κ. Καρθαίος

Ένα ποίημα που τυχαία ανακάλυψα σε μια ποιητική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη ένα πρωινό καθώς έψαχνα μαζί με δύο φίλους (που η αλήθεια είναι αυτοί με παρότρυναν για την δημιουργία αυτού του blog) για έναν αντιπροσωπευτικό τίτλο. Ανάμεσα στους υποψήφιους τίτλους ήταν και οι τίτλοι άλλων αγαπημένων ποιημάτων όπως Τώρα Μιλώ Πάλι (Μ.Αναγνωστάκης) ή Αποβραδυνό Κουβεντολόγι (Τ. Άγρας). Ο αντιπροσωπευτικότερος όμως τίτλος θεωρώ ότι είναι αυτός που τελικά επιλέχτηκε γιατί έτσι "χαμηλόφωνα" θα είναι και τα πόστ αυτού του blog! Θα κάνουμε λοιπόν ένα λυρικό ταξίδι στο χώρο των συναισθημάτων, των ιδεών και των προβληματισμών μας και με "Χαμηλή Φωνή" θα καταθέσουμε την ψυχή μας.