Σάββατο 17 Απριλίου 2010

http://www.youtube.com/watch?v=u-8DsEozq2k&NR=1

Πάει ένας χρόνος και κάτι από την τελευταία ανάρτηση... Το παραπάνω τραγούδι μου έδωσε την αφορμή να επιστρέψω... γιατί τους ανθρώπους της ζωής μου θα θελα να τους κρατήσω... Αν και μου βγαίνουν πάντα λίγοι στο μέτρημα... Ίσως γιατί λίγους αξίζει να θυμάσαι... Σε αυτούς τους λίγους λοιπόν...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Δεν ξέρω τι θα γίνει με τη Χαρα...

Μιλούσες στο τηλέφωνο, άκουγες λίγο βαριεστημένα…
-Σοβαρά;…Ναι ναι είναι σοβαρό! Όχι, όχι.. έχεις απόλυτο δίκιο. Κρίμα…Κρίμα, τόσο όμορφο φουστάνι…ναι ναι τα παπούτσια… Μισό λεπτό λίγο να ακούσω. Κάτι λένε στην τηλεόραση…Όχι δεν σε αγνοώ. Είναι σημαντικό…Όχι σου είπα. Σημαντικό…Δεν χώρισε κανένα ζευγάρι της showbiz, μην ανησυχείς… Μισό να ακούσω όμως… Δεν ξέρω τι θα γίνει με τη «Χαρά»…Δεν βλέπω «Λόλα», στο χω πει εκατό φορές… Πάμε το βράδυ σινεμά;…Α! Θα βγεις;…Θα πας στο νέο trendy café-bar… Μάλιστα!…Α! Σερβίρουν και cocktails. Ωραία! Καλά να περάσεις… Σε κλείνω μήπως και πούνε πάλι τίποτα… Έχασα την είδηση… Μα τι είναι αυτά που λες. Δεν ήταν σοβαρή;… Νομίζω ήταν σοβαρότατη. Ένα όνομα πήρε το αυτί μου. Εξαφανίστηκε είπαν!…Πρέπει να σε κλείσω…Ναι ναι θα τα πούμε, φιλιά!

Πήρες το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Άνοιξες την φωνή. Έκανες zapping. «Αηδίες», είπες και πάτησες θυμωμένα το κόκκινο κουμπάκι. Έχασες την είδηση! «Ίσως να μην ήταν τόσο σημαντική για να μην αναφέρουν ξανά τίποτα», σκέφτηκες. Μα κάποιο γυναικείο όνομα άκουσες. Είσαι σίγουρη. Κρίμα που χάθηκε…Θα την αναζητούν οι δικοί της και ίσως όχι μόνο αυτοί… Νιώθεις την υποχρέωση να την αναζητήσεις και εσύ. Μπορεί να ήταν η αδερφή σου, η κολλητή σου…Μα πως την είπαν; Κατηγορείς την φίλη σου για την φλυαρία της. Αν δεν ήταν αυτή, θα είχες ακούσει ξεκάθαρα το όνομα της. Ίσως προλάβαινες να δεις και το πρόσωπο της…

Σήκωσες πάλι το ακουστικό. Ήθελες σε κάποιον να μιλήσεις. Να ρωτήσεις για την άγνωστη γυναίκα. Ένιωθες μια παράξενη θλίψη. Σχημάτισες τον αριθμό… Θυμήθηκες τότε που περπατούσατε παρέα στα σοκάκια και σας έβρισκε το πρωί να συζητάτε για το μέλλον… «Όλα θα πάνε καλά», σου ‘χε πει. «Μην στεναχωριέσαι». Και να τώρα που χαθήκατε, όπως η γυναίκα, που άκουσες στην τηλεόραση! Ίσως αυτός να μπορεί τώρα να σε βοηθήσει. Ίσως να πρόλαβε να άκουσε την είδηση και να ήξερε που κρύβεται με τόση μυστικότητα το πρόσωπο, που η αναζήτηση του άρχισε να σου γίνεται εμμονή!
-Όχι κούκλα μου, μόλις έφυγε!
Έκλεισες απογοητευμένα το τηλέφωνο.

Στη δουλειά, στο γραφείο, δεν μπορούσες να συγκεντρωθείς. Προσπαθούσες να θυμηθείς το όνομα. Αναρωτιόσουν για την όψη της. «Ήταν όμορφη άραγε;» Την φανταζόσουν με μάτια λαμπερά. Μάτια που αν σε αντικρίσουν, η ψυχή σου θα συναντήσει τη γαλήνη.

Γύρισες σπίτι… Άνοιξες ξανά την τηλεόραση…Τίποτα! Σε πήρε ο ύπνος… Ονειρεύτηκες την γυναίκα… Σε έψαχνε και αυτή… Σε βρήκε. Πήγε να σου μιλήσει και εσύ έφυγες τρέχοντας. Ξύπνησες πανικόβλητη. Θυμήθηκες το όνομα της. Την έχεις τόση ανάγκη. Ίσως σε έχει και αυτή! Ντύθηκες βιαστικά και πήγες να την βρεις. Ήξερες πια που βρίσκεται.

Περπατούσες βιαστικά. Σταμάτησες λίγο έξω από το νέο café-bar. Συνωστισμός. Όλοι στριμώχνονται. Όχι η δική σου φίλη δεν είναι εδώ. Κάποια άλλη θα χαρίζει χαμόγελα. Προχώρησες λίγο πιο κάτω. Κοντοστάθηκες μπροστά από την βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. Το βλέμμα σου έπεσε κατευθείαν στο βιβλίο με τίτλο το όνομα της. Χάρηκες! Δεν είσαι μόνη πια. Είναι πολλοί αυτοί που την αναζητούν. Πιο κάτω τα φώτα του σινεμά. Προχώρησες. Μπήκες μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
-Ένα εισιτήριο για το «Κυνήγι της Ευτυχίας», παρακαλώ!

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα... Τα κινητά θα πάρουν φωτιά, τα ζαχαροπλαστεία θα βγάλουν όλα τα έξοδα του χρόνου. Κου-Κου, Τζάμπο και άλλα παιχνιδάδικα θα γεμίσουν με κόσμο. Ο Αγιος Βασίλης
θα ξεπατωθεί να μοιράζει τα δώρα που αγόρασε και τα παιδικά πρόσωπα θα γεμίσουν χαμόγελα!!! Το βράδυ μας επιβάλλει το κλίμα των εορτών να νιώσουμε λίγο από την χαρά της σαρδέλας στα μπαράκια, μπουζούκια κ.τλ. Η σημερινή μέρα όμως, τελευταία του δίσεκτου χρόνου, επιβάλλει και τον καθιερωμένο απολογισμό καθώς και τους στόχους για το νέο έτος...

Ειθε ο νεος χρονος, λοιπόν, να μας φερει λιγοτερα.. λιγοτερο πονο σε αυτους που πονουν, λιγοτερο μισος σε αυτους που μαχονται, λιγοτερη στερηση σε οσους στερουνται, λιγoτερο πoλεμο, λιγοτερο θανατο, λιγοτερη καταπιεση, λιγοτερη εκμεταλλευση, λιγοτερη δυστυχια και λιγοτερη οδυνη. Κι αν τυχει και φερει μαζι λιγοτερη αφθονια και λιγοτερη απολαυση λιγοτερο πλουτο και λιγοτερη καλοπεραση, ίσως τοτε μας χαρισει λιγοτερη ελαφρομυαλια και λιγοτερη σπαταλη λιγοτερη επιπολαιοτητα και λιγοτερη αυθαδεια.
Ισως τα λιγοτερα είναι περισσοτερα τελικά!
© Ν. Δημου 1973 οι νομοι της γατας

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

10 Δεκεμβρίου 1948-10 Δεκεμβρίου 2008! Πέρασαν 60 χρόνια από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου...

Την προηγούμενη Παρασκευή έλαβα ένα e-mail- πρόσκληση απο τη Διεθνή Αμνηστία για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις εν όψει της 60η επετείου! Τότε σκέφτηκα το θέμα αυτού του ποστ! Την επόμενη μέρα διαδραματίστηκε το γεγονός που όλοι γνωρίσουμε... Τι να πρωτογράψουμε σε αυτά τα blog πια??? Δυστυχώς, η επικαιρότητα μας δίνει συνεχώς θέματα...

Ανθρώπινα Δικαιωμάτα. Ποια; Και πού τηρούνται πια;
Είναι εύκολο να πούμε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται σε τριτοκοσμικές χώρες, όπου τα παιδιά δουλεύουν ακατάπαυστα, όπου καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι από την έλλειψη τροφής, νερού ή φαρμάκων, όπου όσοι τελικά επιβιώνουν δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία. Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες όπου ισχύει η θανατική ποινή... Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες που γίνεται πόλεμος... Για εμάς όμως τα πράγματα είναι απλά... Ευρώπη, Ευρωπαική Ένωση,"πολιτισμένες χώρες" τα δικαιώματα διασφαλίζονται... Διασφαλίζονται σε μια χώρα, που κάποιος εξαιτίας της δουλειάς του νιώθει ότι έχει εξουσία πάνω στη ζωή των άλλων και απλά πυροβολεί; Διασφαλίζονται όταν οι πολίτες δεν λαμβάνουν αντικειμενική ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε (για να σχολιάσω και το σχετικό ποστ του κουκου) και θεωρούν, γιατί αυτό λαμβάνουν από τα Μ.Μ.Ε., όλη τη νέα γενιά αλήτες; κοκουλοφόρους, κωλόπαιδα σπάνε και καίνε ξένες περιουσίες...
Διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν κατακρίνεται η διαμαρτυρία των πολιτών; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται δουλεύουν περισσότερες από 8 ώρες γιατί πολύ απλά διαφορετικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και να επιβιώσουν; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι ίδιοι νέοι που τώρα διαμαρτύρονται αναγκάζονται να δουλέψουν ανασφάλιστοι και με πενιχρούς μισθούς; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι νέοι δεν λαμβάνουν ολοκληρωμένη παιδεία σε μια χώρα όπου τα χρηματικά ποσά που σπαταλούνται στην παραπαιδεία είναι τεράστια;

Παρακάτω παρατίθεται ένα ποίημα γραμμένο από ένα παιδί της Αφρικής. Το 2006 είχε προταθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα της χρονιάς. Μπορεί να μη συνάδει πολύ με τα γεγονότα των ημερών αλλά σίγουρα είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας από ένα παιδί που βλέπει καθημερινά τα δικαιώματα του να καταπατούνται

Όταν γεννιέµαι, είµαι µαύρος
Όταν µεγαλώσω, είµαι µαύρος
Όταν κάθοµαι στον ήλιο, είµαι µαύρος
Όταν φοßάµαι, είµαι µαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είµαι µαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόµα είµαι µαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε...
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν µεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι µπλε
Όταν φοßάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και λες εµένα έγχρωµο;

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008



Γιατί μαθαίνουμε Αρχαία; Γιατί έχουμε τόσα πολλά /i/; Γιατί, δηλαδή, είναι σημαντικό να ξέρουμε ορθογραφία;

Είναι μόνο ένας μικρός καταιγισμός ερωτήσεων που δέχομαι τους τελευταίους δυο μήνες.


Είναι λύση στη δύσκολη ελληνική ορθογραφία η πρόσφατη πρόταση Κύπριου ευρωβουλευτή στο Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου για εκμοντερνισμό και απλοποίηση της ελληνικής γραφής; Είναι λύση η κατάργηση των "η", "υ", "οι", "ει" "υι" και αντικατάστασή τους με το "ι", η αντικατάσταση του "αι" με το "ε" ή η αντικατάσταση του ω με το "ο";

Το ελληνικό αλβάφητο σύμφωνα με την πρόταση του ευρωβουλευτή θα έχει 21 γράμματα!


"Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα, είναι ένας αγώνας" έλεγε ο Γιάννης Ψυχάρης το 19ο αιώνα, στον αγώνα του για την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας.


"Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική…Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα Δόξα Σοι…
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου! " Οδ. Ελύτης,
" Άξιον Εστί"


"Η γλώσσα , όπως και το συναίσθημα και οι ευγενικές χειρονομίες είναι τα μόνα που μας απέμειναν για να ξαναβρούμε την φαντασία μας, τη δυνατότητα να ξαναονειρευτούμε, τη δυνατότητα της ατομικής μας ελευθερίας και ευθύνης, γι αυτό και από πολυσήμαντη και ανθρώπινη λειτουργία προσπαθούν να την μετατρέψουν σε απλό παραγωγικό εργαλείο. Μέσα από την απλούστευση σιγά σιγά καταργούν το ζωντανό κυκλοφορικό σύστημα της γλώσσας, όπου οι λέξεις είναι εκδηλώσεις του πνεύματος, του συναισθήματος και της συγκίνησης και στη θέση τους κατασκευάζουν, τάχα για οικονομία, έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν τη σκέψη, σκοτώνουν τη φαντασία, χαλαρώνουν μέχρι και εξαφανίζουν τη σχέση σκέψης και συναισθήματος. Έτσι η γλώσσα παύει να είναι έκφραση σκέψης και συναισθήματος, παύει να είναι περιπέτεια, παύει να είναι έκφραση του φορέα της, παύει να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα. Από ζωντανός οργανισμός καταντάει ένας τεχνικός κώδικας διαχειριστικής συνεννόησης αλλά χωρίς "νόηση"... Η υποταγή του ανθρώπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την υποταγή της γλώσσας, γι αυτό προσπαθούν να την αχρηστέψουν. Αλλά η γλώσσα είναι άπιαστη, είναι επανάσταση γι αυτό και θα αντισταθει..." Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;" σελ. 175-176

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Ορίστε; ; ;




Όμορφη πόλη τα Γιάννενα αν και λίγο μελαγχολική. Το διαπίστωσα για ακόμα μία φορά τις προηγούμενες μέρες. Η δυνατότητα σε απόφοιτους Λυκείου να ξανακάνουν το Μηχανογραφικό τους, ακόμα και αν είναι πτυχιούχοι κάποιας σχολής, διεκδικώντας το 10% των θέσεων σε Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι, με οδήγησε στη πόλη της Ηπείρου.

Πανεπιστήμια έξω από την πόλη, ωραίες εγκαταστάσεις, άνετοι δρόμοι μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, Γραμματείες όλες σε ένα κτήριο, ευγενικές φυσιογνωμίες, σωστή οργάνωση, Γραμματεία ανοιχτή πολλές ώρες για εξυπηρέτηση των πρωτοετών και εξυπηρέτηση ακόμα και μετά το πέρας των συγκεκριμένων ωρών (χωρίς να σου κλείνουν το παραθυράκι μετά τις 12). Η σύγκριση με το Α.Π.Θ. ήταν αναπόφευκτη μέχρι την στιγμή που ήρθε η σειρά μου να σταθώ μπροστά στη θυρίδα και εγώ, ξανά πρωτοετής να καταθέσω τα χαρτιά, που συμπλήρωσα μόνη μου αρνούμενη τη βοήθεια Δαπιτών που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. ("Τρίτη εγγραφή είναι", απάντησα χαμογελαστά). Καταθέτω λοιπόν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και εκεί που περιμένω το πολυπόθητο πάσο για να μετακινούμαι με μειωμένο εισητήριο σε αστικα, κτελ, τραίνα,να βλέπω με κάποια έκπτωση ταινίες στο σινεμά καθώς και παραστάσεις στο θέατρο αλλά και να παραβρίσκομαι σε πολλές συναυλίες, ακούω τον κύριο από την άλλη μεριά να μου λέει:

-2,5 ευρώ.

-Γιατί ; απάντησα όλη απορία.

-Για το πάσο, είπε ατάραχος.

-Ορίστε; απάντησα αφού σκέφτηκα την κλασική ατάκα κάθε κατοίκου της συμπρωτεύουσας "Πλάκα με κάνεις;" "Στη Θεσσαλονίκη εμείς δεν πληρώναμε" συνέχισα δυνατά αυτήν τη φορά.

-Εδώ είναι συμφωνία με τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών.

Αφού πλήρωσα το πάσο αναχώρησα, χωρίς φυσικά να παραλείψω να το σχολιάσω στους "φίλους κάθε πρωτοετή", στους Δαπίτες. "Καλά πληρώνετε το πάσο; Δέχεστε κάτι τέτοιο; και 0,70 το εισητήριο;" "Ε τι να κάνουμε; να μην έρθουμε στο Πανεπιστήμιο;"


Αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο στη Θεσσαλονίκη θα μπουκάρουν όλοι οι φοιτητές στην Παπαναστασίου, στα γραφεία του Ο.Α.Σ.Θ. Ίσως στα Γιάννενα να φταίει και ο καιρός, που το μόνο που σου προκαλεί είναι διάθεση να κοιμάσαι!


Αφού δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ σίτηση για όλους (βλέπε Παν. Μακ. ), δεν δίνονται ΔΩΡΕΑΝ βιβλία σε ορισμένες περιπτώσεις (για σημειώσεις καθηγητών ούτε λόγος), δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ στέγαση για όλους, καθώς οι εγκαταστάσεις δεν αρκούν (αυξάνονται και συνεχώς οι θέσεις λες και πρέπει όλοι οι άνεργοι να έχουν πτυχίο), δεν υπάρχει ΔΩΡΕΑΝ μετακίνηση των φοιτητών προς το Πανεπιστήμιο (0,25 Θεσσαλονίκη, 0,5 Αθήνα, 0,70 Ιωάννινα, 0,75 στη Λάρισα), τουλάχιστον ας δίνεται ΔΩΡΕΑΝ το πάσο! Δεν είναι το ποσό που με εξόργησε όσο το ότι μου ζήτησαν χρήματα για το ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ, το πάσο.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008