Eλπίδα φώναξες...

Ελπίδα φώναξες καθώς την έβλεπες να τρέχει…
Ήταν τόσο όμορφη.
Θυμήθηκες τότε που την είχες πρωτογνωρίσει.
Την αγάπησες παράφορα. Κάνατε όνειρα.
Θέλατε να ζήσετε… μαζί…
ευτυχισμένοι…

Ελπίδα, είπες με σταθερή φωνή.
Στάθηκες στη μέση του δρόμου.
Έκανες δυο βήματα. Είπες να τρέξεις ξωπίσω της.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν όπως ανέμισαν οι προσδοκίες σου…
Τα όνειρα τσακίστηκαν στην άβυσσο,
να ενωθούν με ότι είχες κρύψει καλά,
με τη ζωή σου πριν την συναντήσεις…

Ελπίδα, ψέλλισες καθώς την έβλεπες να στρίβει στην οδό Παραδείσου.
Δεν έστρεψε το βλέμμα πίσω.
Στην άβυσσο, στην άβυσσο σκέφτηκες…
Εκεί δεν είναι η δουλειά σου; Η ζωή σου; Όλα εκεί…
Μια μικρή βόλτα στον Παράδεισο ήταν μόνο…
Πήρες το δρόμο της επιστροφής.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά
που περπάτησες αυτούς τους δρόμους…
Έμειναν όλα ίδια στο σκοτάδι.
Δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα και πράγματα. Όλα ίδια.
Όλα μαύρα στην άβυσσο…

Εσύ ποιο βιβλίο διαβάζεις???

Πριν λίγες μέρες ο koukws με το τελευταίο ποστ μου πέταξε το μπαλάκι (όχι το μπαλάκι που μου πήρε από τα jumbo) σε ένα παιχνίδι μεταξύ των blogger... Πρέπει εγώ λοιπόν τώρα, να σας παραθέσω την 6η, την 7η και την 8η περίοδο της σελίδας 123 από το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την περίοδο ή από το βιβλίο που βρίσκεται δίπλα μου αυτήν τη στιγμή...

Επειδή δεν νομίζω ότι τα Πολιτικά του Αριστοτέλη ή η Έκθεση Έκφραση της Γ΄ Λυκείου ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους blogger, θα παραθέσω απόσπασμα από το βιβλίο όχι που διαβάζω αλλά που βρίσκεται δίπλα μου τυχαία, καθώς θα βασιστώ σε ένα απόφθεγμα που υπάρχει σε αυτό(σε άλλη σελίδα) για να γράψω ένα από τα επόμενα ποστ! Το βιβλίο έχει τίτλο Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία.

Ο ιππότης πήρε μια βαθιάν ανάσα, και κάπως καθάρισε το κεφάλι του. Ύστερα διάβασε μεγαλόφωνα τις δυο τελευταίες αράδες της επιγραφής:"κι αν κολλάω στα γνωστά , δε θα μάθω τ΄άγνωστα".

Μοιάζει με παραμύθι αυτό το βιβλίο γι' αυτό είναι ένα από τα βιβλία που με συγκίνησε. Eίναι γραμμένο με απλή γλώσσα και πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός ιππότη, με τον οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι μας. Ο ιππότης μας, προσπαθεί να απαλλαγεί από την σκουριασμένη πανοπλία που αναγκαστηκε να φορέσει για να γίνει αρεστός και αποδεκτός και να ξαναβρεί τον εαυτό του περιπλανόμενος στα κάστρα της Σιωπής, του Θάρρους, της Τόλμης, της Γνώσης,της Αλήθειας....