Ελπίδα φώναξες καθώς την έβλεπες να τρέχει…
Ήταν τόσο όμορφη.
Θυμήθηκες τότε που την είχες πρωτογνωρίσει.
Την αγάπησες παράφορα. Κάνατε όνειρα.
Θέλατε να ζήσετε… μαζί…
ευτυχισμένοι…
Ελπίδα, είπες με σταθερή φωνή.
Στάθηκες στη μέση του δρόμου.
Έκανες δυο βήματα. Είπες να τρέξεις ξωπίσω της.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν όπως ανέμισαν οι προσδοκίες σου…
Τα όνειρα τσακίστηκαν στην άβυσσο,
να ενωθούν με ότι είχες κρύψει καλά,
με τη ζωή σου πριν την συναντήσεις…
Ελπίδα, ψέλλισες καθώς την έβλεπες να στρίβει στην οδό Παραδείσου.
Δεν έστρεψε το βλέμμα πίσω.
Στην άβυσσο, στην άβυσσο σκέφτηκες…
Εκεί δεν είναι η δουλειά σου; Η ζωή σου; Όλα εκεί…
Μια μικρή βόλτα στον Παράδεισο ήταν μόνο…
Πήρες το δρόμο της επιστροφής.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά
που περπάτησες αυτούς τους δρόμους…
Έμειναν όλα ίδια στο σκοτάδι.
Δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα και πράγματα. Όλα ίδια.
Όλα μαύρα στην άβυσσο…
2 σχόλια:
Όχι καλή μου Μαρούλα! η ζωή μου, δεν είναι στην άβυσσο. Ούτε και η δουλειά μου!!! Η Ζωή μου και η δουλειά μου, είναι να διαβάζω, τέτοια όμορφα ποιήματα, να μαθαίνω από αυτά και να γίνομαι καλύτερη. Πιστεύω ότι το ποίημα, θα πάει καλά στο διαγωνισμό. Πραγματικά θα σκίσει!!! Εύχομαι ότι καλύτερο γλυκιά μου...
Σε φιλώ...Ξημερώνει σε λίγο...
Όνειρα γλυκά...
Μικρή μου λογοτέχνη, δεν νομίζω ότι αξίζει να συζητάμε για τον διαγωνισμό! Δεν είναι ο διαγωνισμός ο σκοπός... Ήταν η αφορμή για αυτό το ποίημα, που μου βγήκε λιγάκι μελαγχολικό! Φιλιά Πολλά!
Υ.Γ. Θέλω να διαβάσω το διήγημα σου!!!
Δημοσίευση σχολίου