Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Δεν ξέρω τι θα γίνει με τη Χαρα...

Μιλούσες στο τηλέφωνο, άκουγες λίγο βαριεστημένα…
-Σοβαρά;…Ναι ναι είναι σοβαρό! Όχι, όχι.. έχεις απόλυτο δίκιο. Κρίμα…Κρίμα, τόσο όμορφο φουστάνι…ναι ναι τα παπούτσια… Μισό λεπτό λίγο να ακούσω. Κάτι λένε στην τηλεόραση…Όχι δεν σε αγνοώ. Είναι σημαντικό…Όχι σου είπα. Σημαντικό…Δεν χώρισε κανένα ζευγάρι της showbiz, μην ανησυχείς… Μισό να ακούσω όμως… Δεν ξέρω τι θα γίνει με τη «Χαρά»…Δεν βλέπω «Λόλα», στο χω πει εκατό φορές… Πάμε το βράδυ σινεμά;…Α! Θα βγεις;…Θα πας στο νέο trendy café-bar… Μάλιστα!…Α! Σερβίρουν και cocktails. Ωραία! Καλά να περάσεις… Σε κλείνω μήπως και πούνε πάλι τίποτα… Έχασα την είδηση… Μα τι είναι αυτά που λες. Δεν ήταν σοβαρή;… Νομίζω ήταν σοβαρότατη. Ένα όνομα πήρε το αυτί μου. Εξαφανίστηκε είπαν!…Πρέπει να σε κλείσω…Ναι ναι θα τα πούμε, φιλιά!

Πήρες το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Άνοιξες την φωνή. Έκανες zapping. «Αηδίες», είπες και πάτησες θυμωμένα το κόκκινο κουμπάκι. Έχασες την είδηση! «Ίσως να μην ήταν τόσο σημαντική για να μην αναφέρουν ξανά τίποτα», σκέφτηκες. Μα κάποιο γυναικείο όνομα άκουσες. Είσαι σίγουρη. Κρίμα που χάθηκε…Θα την αναζητούν οι δικοί της και ίσως όχι μόνο αυτοί… Νιώθεις την υποχρέωση να την αναζητήσεις και εσύ. Μπορεί να ήταν η αδερφή σου, η κολλητή σου…Μα πως την είπαν; Κατηγορείς την φίλη σου για την φλυαρία της. Αν δεν ήταν αυτή, θα είχες ακούσει ξεκάθαρα το όνομα της. Ίσως προλάβαινες να δεις και το πρόσωπο της…

Σήκωσες πάλι το ακουστικό. Ήθελες σε κάποιον να μιλήσεις. Να ρωτήσεις για την άγνωστη γυναίκα. Ένιωθες μια παράξενη θλίψη. Σχημάτισες τον αριθμό… Θυμήθηκες τότε που περπατούσατε παρέα στα σοκάκια και σας έβρισκε το πρωί να συζητάτε για το μέλλον… «Όλα θα πάνε καλά», σου ‘χε πει. «Μην στεναχωριέσαι». Και να τώρα που χαθήκατε, όπως η γυναίκα, που άκουσες στην τηλεόραση! Ίσως αυτός να μπορεί τώρα να σε βοηθήσει. Ίσως να πρόλαβε να άκουσε την είδηση και να ήξερε που κρύβεται με τόση μυστικότητα το πρόσωπο, που η αναζήτηση του άρχισε να σου γίνεται εμμονή!
-Όχι κούκλα μου, μόλις έφυγε!
Έκλεισες απογοητευμένα το τηλέφωνο.

Στη δουλειά, στο γραφείο, δεν μπορούσες να συγκεντρωθείς. Προσπαθούσες να θυμηθείς το όνομα. Αναρωτιόσουν για την όψη της. «Ήταν όμορφη άραγε;» Την φανταζόσουν με μάτια λαμπερά. Μάτια που αν σε αντικρίσουν, η ψυχή σου θα συναντήσει τη γαλήνη.

Γύρισες σπίτι… Άνοιξες ξανά την τηλεόραση…Τίποτα! Σε πήρε ο ύπνος… Ονειρεύτηκες την γυναίκα… Σε έψαχνε και αυτή… Σε βρήκε. Πήγε να σου μιλήσει και εσύ έφυγες τρέχοντας. Ξύπνησες πανικόβλητη. Θυμήθηκες το όνομα της. Την έχεις τόση ανάγκη. Ίσως σε έχει και αυτή! Ντύθηκες βιαστικά και πήγες να την βρεις. Ήξερες πια που βρίσκεται.

Περπατούσες βιαστικά. Σταμάτησες λίγο έξω από το νέο café-bar. Συνωστισμός. Όλοι στριμώχνονται. Όχι η δική σου φίλη δεν είναι εδώ. Κάποια άλλη θα χαρίζει χαμόγελα. Προχώρησες λίγο πιο κάτω. Κοντοστάθηκες μπροστά από την βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. Το βλέμμα σου έπεσε κατευθείαν στο βιβλίο με τίτλο το όνομα της. Χάρηκες! Δεν είσαι μόνη πια. Είναι πολλοί αυτοί που την αναζητούν. Πιο κάτω τα φώτα του σινεμά. Προχώρησες. Μπήκες μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
-Ένα εισιτήριο για το «Κυνήγι της Ευτυχίας», παρακαλώ!