ΤΟ ΣΟΥΓΙΑΔΑΚΙ

Καθένας χαράζει με το σουγιαδάκι του ένα σημάδι στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί που χαράζοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη την στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά ΟΝΕΙΡΑ ! ! !

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Μέσα στο γραφείο του ο Ποιητής, μιλά αργά στον ευγενικό επισκέπτη του για την αποστολή της ποίησης στον καιρό μας, για την αδιαφορία των νέων προς τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των πνευματικών προβλημάτων στην αντιφατική εποχή μας.
Να φανταστείς ένα άλλο δωμάτιο με τέσσερις καθόλου ευγενικούς επισκέπτες, να μαστιγώνουν τον Ποιητή, να τον ξεγυμνώνουν, να του σβήνουν αναμμένα τσιγάρα στα χέρια, να του ρίχνουν κουβάδες νερό να συνέλθει για να ξαναρχίσουν.
Μέσα σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται ο ποιητής ο αληθινός;
Τι θα σκεφτόταν άραγε τότε για την αποστολή της ποίησης, για τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των προβλημάτων της εποχής;
Κάτω από ποιο φορτίο λυγίσαν οι δικοί σου ώμοι και κάτω από ποιο οι δικοί μου;
Ποια ζυγαριά θα μας μετρήσει;

Ποιο είναι τελικά το χρέος της Ποίησης και του Ποιητή; Πως ορίζεται η Ποίηση και ποιες απόψεις έχουν διατυπωθεί στην ιστορία της νεοελληνικής, και όχι μόνο, λογοτεχνίας;
Σύμφωνα με τον Μανώλη Αναγνωστάκη ο ποιητής έχει χρέος να είναι πάντα παρών στο πεδίο της μάχης, να αντιδρά, να μιλά, να αγωνίζεται, να λέει την αλήθεια...
Το παραπάνω απόσπασμα από το "Περιθώριο", αποτελεί και ένα κραυγαλέο μήνυμα προς όλους αυτούς που δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται καθημερινά και καθισμένοι σε ένα γραφείο αναλύουν την "πολυπλοκότητα των πνευματικών", και όχι μόνο, προβλημάτων της εποχής μας...Είναι όλοι αυτοί που επικρίνουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής υπογραμμίζοντας τον πνευματικό λήθαργο, την έκπτωση των αξιών, την υποδούλωση του ανθρώπου στην ύλη... Από την άλλη όμως "ο ποιητής ο αληθινός" είναι αυτός που έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει κατάματα την αιτία του κακού, να μιλήσει ξεκάθαρα, να προσπαθήσει μέσα από την ποίηση του, μέσα από την δουλειά του, με τον τρόπο ζωής του και με όποιο άλλο μέσο διαθέτει να προβληματίσει, να παρακινήσει, να πείσει πως αξίζει ο αγώνας ακόμα και αν ξέρει πως "κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα, κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες"...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι όχι αυταπάτες προπαντώς .

Το πολύ-πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με την μοναδική λέξη: ζω.

"Γιατί", όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
"Κανένας στίχος σήμερα κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα".

Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου.Κρίνε για να κριθείς.

Μ.Α. Ο Στόχος 1971

ΕΥΤΥΧΙΑ

Απροσδιόριστη ακόμη απ'τα βάθη των αιώνων
Κι όμως το αίμα τους δώρισαν στο βωμό των πόνων
Πολέμησαν τον εαυτό τους για να σε κατακτήσουν
Άφησαν τα πάντα πίσω τους για να σ'αναζητήσουν.

Έψαχναν το φως που εκιπέμπει η ψυχή σου
Της ζωής τους το σκοτάδι θα ΄φευγε όταν θα ΄ταν μαζί σου
Άδικα, χρόνια ολόκληρα περιπλανήθηκαν
Μην τυχόν και δεν σε συναντήσουν φοβήθηκαν

Δεν έφευγαν απ'την πλάνη κι ας περάσαν οι καιροί
Δεν κατάλαβαν πως οι ίδιοι ήταν της ζωής τους οι αρχηγοί
Δεν άναψε ποτέ το κερί σου στις ψυχές τους
γιατί δεν έκαναν ποτέ τίποτα πέρα από τις αρχές τους

Δεν σ' αντίκρισαν ποτέ κι ας ήσουν πίσω από τα όρια
Δεν σ΄ένιωσαν ποτέ κι ας ήταν το χαμόγελο τους δική σου απόρροια
Σε εφήμερες αγάπες σε αναζήτησαν απεγνωσμένα
Στη σκέψη σου, δάκρυα στα μάτια τους τα λυπημένα

Κρυμμένη στη ζωή τους, τους χαμογελούσες πικρά
Ήθελες να τους φωνάξεις "Μην ψάχνετε μακριά"
Σε πράγματα μικρά έπρεπε να στρέψουνε το βλέμμα
Τότε μόνο τη χαρά θα γνώριζαν με το δικό σου νεύμα

24 Νοεμβρίου 2007

Sotto voce

Σ΄αγαπούσα και πριν να σ΄ανταμώσω,
κι ακόμα δεν σ΄αντάμωσα αρκετά,
κι αν έγινες δική μου, μ' άλλο τόσο
καημό η ψυχή μου ΕΣΕΝΑ αποζητά.

Αχ, ακριβή μου, πότε κιόλα οι δρόμοι
που σμίξαμε χωρίσαν! Μια στιγμή
σ΄έχω κρατήσει, κι ευωδιάζει ακόμη
όλη η ζωή μου απ΄άσπρο γιασεμί

Κ. Καρθαίος

Ένα ποίημα που τυχαία ανακάλυψα σε μια ποιητική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη ένα πρωινό καθώς έψαχνα μαζί με δύο φίλους (που η αλήθεια είναι αυτοί με παρότρυναν για την δημιουργία αυτού του blog) για έναν αντιπροσωπευτικό τίτλο. Ανάμεσα στους υποψήφιους τίτλους ήταν και οι τίτλοι άλλων αγαπημένων ποιημάτων όπως Τώρα Μιλώ Πάλι (Μ.Αναγνωστάκης) ή Αποβραδυνό Κουβεντολόγι (Τ. Άγρας). Ο αντιπροσωπευτικότερος όμως τίτλος θεωρώ ότι είναι αυτός που τελικά επιλέχτηκε γιατί έτσι "χαμηλόφωνα" θα είναι και τα πόστ αυτού του blog! Θα κάνουμε λοιπόν ένα λυρικό ταξίδι στο χώρο των συναισθημάτων, των ιδεών και των προβληματισμών μας και με "Χαμηλή Φωνή" θα καταθέσουμε την ψυχή μας.