Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Μέσα στο γραφείο του ο Ποιητής, μιλά αργά στον ευγενικό επισκέπτη του για την αποστολή της ποίησης στον καιρό μας, για την αδιαφορία των νέων προς τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των πνευματικών προβλημάτων στην αντιφατική εποχή μας.
Να φανταστείς ένα άλλο δωμάτιο με τέσσερις καθόλου ευγενικούς επισκέπτες, να μαστιγώνουν τον Ποιητή, να τον ξεγυμνώνουν, να του σβήνουν αναμμένα τσιγάρα στα χέρια, να του ρίχνουν κουβάδες νερό να συνέλθει για να ξαναρχίσουν.
Μέσα σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται ο ποιητής ο αληθινός;
Τι θα σκεφτόταν άραγε τότε για την αποστολή της ποίησης, για τη γλώσσα, για την πολυπλοκότητα των προβλημάτων της εποχής;
Κάτω από ποιο φορτίο λυγίσαν οι δικοί σου ώμοι και κάτω από ποιο οι δικοί μου;
Ποια ζυγαριά θα μας μετρήσει;

Ποιο είναι τελικά το χρέος της Ποίησης και του Ποιητή; Πως ορίζεται η Ποίηση και ποιες απόψεις έχουν διατυπωθεί στην ιστορία της νεοελληνικής, και όχι μόνο, λογοτεχνίας;
Σύμφωνα με τον Μανώλη Αναγνωστάκη ο ποιητής έχει χρέος να είναι πάντα παρών στο πεδίο της μάχης, να αντιδρά, να μιλά, να αγωνίζεται, να λέει την αλήθεια...
Το παραπάνω απόσπασμα από το "Περιθώριο", αποτελεί και ένα κραυγαλέο μήνυμα προς όλους αυτούς που δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται καθημερινά και καθισμένοι σε ένα γραφείο αναλύουν την "πολυπλοκότητα των πνευματικών", και όχι μόνο, προβλημάτων της εποχής μας...Είναι όλοι αυτοί που επικρίνουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής υπογραμμίζοντας τον πνευματικό λήθαργο, την έκπτωση των αξιών, την υποδούλωση του ανθρώπου στην ύλη... Από την άλλη όμως "ο ποιητής ο αληθινός" είναι αυτός που έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει κατάματα την αιτία του κακού, να μιλήσει ξεκάθαρα, να προσπαθήσει μέσα από την ποίηση του, μέσα από την δουλειά του, με τον τρόπο ζωής του και με όποιο άλλο μέσο διαθέτει να προβληματίσει, να παρακινήσει, να πείσει πως αξίζει ο αγώνας ακόμα και αν ξέρει πως "κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα, κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες"...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι όχι αυταπάτες προπαντώς .

Το πολύ-πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με την μοναδική λέξη: ζω.

"Γιατί", όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
"Κανένας στίχος σήμερα κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα".

Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου.Κρίνε για να κριθείς.

Μ.Α. Ο Στόχος 1971















3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η τελευταία φράση, είναι όλα τα λεφτά...αμφιθέατρο, ντίγκα στο άγχος, και κει που λες τι θα γράψω, στη κόλλα που θα σου΄ ρθει, από το χέρι, της σπασικλούς, της καθηγήτριας, η ματιά σου πέφτει στον απέναντι λευκό τοίχο...λευκό...λέμε τώρα...αφού, είναι γεμάτος από ρητά και φράσεις ποιητών...Το σαν πρόκες πρέπει, να καρφώνονται οι λέξεις να μην τις πέρνει ο άνεμος, πάλι του Μανώλη Αναγνωστάκη, και το ανάπηρος δείξε τα χέρια σου, κρίνε για να κριθείς, είναι τέλεια...ειδικά, δυο παλάμες, από κόκκινο αποτύπωμα, που πλαισιώνουν τη φράση το κάνουν ακόμη πιο παραστατικό...Να που σου μένει και κάτι απ΄ τη σχολή...Αυτές τις φράσεις, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ...θα μου θυμίζουν πάντα, το τελευταίο μάθημα που έδωσα, στη σχολή, λογοτεχνία ήταν...όλα εκείνα τα χρωματιστά, σοφά γράμματα, μου έδωσαν έμπνευση...
Τελικά, και ένας τοίχος, κρύβει τη σοφία του...χα χα χα...

maroula είπε...

Να σου θυμίσω... Ήμουν και εγώ εκεί, στην αριστερη από δίπλα σου θέση...Τελευταίο μάθημα, τελευταία εξεταστική της φοιτητικής μας ζωής... Και οι στίχοι του Ποιητή στους τοίχους... "Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις.."

Ανώνυμος (σχεδόν) αλκοολικός είπε...

πραγματι,θα συμφωνησω.φοβερος ποιητης,φοβερο ποιημα και ακομα φοβεροτερο φιναλε.