Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπο μας
M.A
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπο μας
M.A
Όταν μάθεις ν'αποδέχεσαι αντί να περιμένεις, θα 'χεις λιγότερες απογοητεύσεις.
Πληροφορίες
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ
Αρχειοθήκη ιστολογίου
Ποιος/α θα είναι τιμώμενος/η στο επόμενο ποστ;
...Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι.
(Δεν θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα).
Μ.Α.
(Δεν θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα).
Μ.Α.
Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες.
M.A.
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες.
M.A.
Τότε, θυμάσαι , που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!
Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!
M.A
Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!
M.A
Η Τέχνη, και συγκεκριμένα η ποίηση, είναι ένας ψιθυριστός υπαινιγμός. Υποθετικές είναι πάντα οι αποκρυπτογραφήσεις του... την ποίηση δεν την εννοούμε. Πρωτίστως την νιώθουμε. Πριν μας δοθούν κατευθύνσεις και οδικοί χάρτες.
Κική Δημουλά
Κική Δημουλά
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.
Κ.Καρυωτάκης
Κ.Καρυωτάκης
Εμείς δεν γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού
που σαν τα σκουλίκια πατεί μας...
Κ. Παλαμάς
που σαν τα σκουλίκια πατεί μας...
Κ. Παλαμάς
5 σχόλια:
Καλή μου όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια γίνονται δάκρυα.Σκούπισε με τούτα τα δάκρυα τις πληγές σου και οι στιγμές θα ξανάρθουν σύντομα.
Μ ΑΡΕΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ..ΧΜ..ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΒΑΘΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ!!!!ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΤΣΙ!ΑΝΑΜΕΝΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ...ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ...ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!
Μικρή μου λογοτέχνη σε ευχαριστώ, αλλά για να πω την πικρή αλήθεια δεν είναι αποκλειστικά δικό μου ποιηματάκι.Βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία γραμμένο σε ένα από τα ξεχασμένα βιβλία. Λίγη επεξεργασία ώστε να συνάδει με την συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση της στιγμής και να το!
Νιώθω σαν κανένα εγκληματία που τον παρακολουθείς... χαχα..
Φιλάκια!!!
Αγαπητέ μου diage, τα όνειρα είναι όνειρα... Πιστεύεις σ' αυτά, αγωνίζεσαι γί' αυτά και τελικά παραμένουν όνειρα, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο ρόλος τους... Να σου δίνουν μια πρόσκαιρη χαρά καθώς θα ακολουθούνται από την σκέψη ότι ίσως γίνουν πραγματικότητα και μετά τα ίδια να σε προδίδουν γιατί σου υπενθυμίζουν, και με το όνομα τους ακόμα, πως ζουν στον κόσμο τον ιδεατό, στον κόσμο του μυαλού και της φαντασίας... Η προδοσία τους είναι αυτή που προκαλεί τα δάκρυα και συνωμότης σ'αυτήν και η λογική μας πολλές φορές... Και με τα δάκρυα σκουπίζεις τις πληγές και μετά έρχονται και οι στιγμές και μετά άλλα όνειρα διαφορετικά... Και μετά; Πάλι από την αρχή;;; χμ.. Μόνο όταν καταφέρουμε να βγάλουμε την λογική μας από αυτό το παιχνίδι και την άμετρη ελπίδα μας και τον ενθουσιασμό μας, που μας παρασύρει προς στιγμήν και πιστεύουμε στην υλοποίηση των ονείρων, μόνο τότε τα όνειρα δεν θα προκαλούν δάκρυα αλλά θα είναι ένα μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα που θα μείνει κυρίαρχη στο παιχνίδι των δακρύων... αλλά θα χάνει και αυτή συνεχώς γιατί τα όνειρα θα είναι εκεί να καταφεύγεις και να χαμογελάς... Όνειρα, λογική ή πραγματικότητα θα κερδίσει το παιχνίδι; Μικρή αξία έχει ποιος θα είναι ο νικητής... Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ πάντα θα είμαι η χαμένη...
Αλκυόνη Παπαδάκη στο έργο της "το χρώμα του φεγγαριού".Πραγματικά μαγευτικό..αξίζει να το διαβάσετε!!Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.Νιώθω λες και ζωγραφίζει όταν γράφει!
Δημοσίευση σχολίου