-Είχε και άσπρο άλογο; ρώτησε η κοπέλα.
-Ναι και φυσικά είχε άσπρο άλογο της απάντησε ο φίλος της.
Σύμφωνα με το όνειρο του, συνέχισε το αγόρι, την πρώτη φορά που θα συναντούσε την κοπέλα θα την έβλεπε να κοιμάται. Θα πήγαινε τότε δίπλα της και τραβώντας απαλά τα καστανά μαλλιά της -είχε καστανά μαλλιά τότε η κοπέλα- θα την ξυπνούσε με ένα πολύ γλυκό και τρυφερό φιλάκι! Ο μύθος λέει ότι κάποτε συνάντησε μια μάντισσα και του είπε πως η κοπέλα που ψάχνει θα γεννιόταν μετά από 1000 χρόνια! Μπορούσε όμως να του κάνει μαγικά και να τον πάει μπροστά στο χρόνο, με τίμημα όμως τον θρόνο του! Το ταξίδι αυτό δεν θα είχε γυρισμό! Ο πρίγκιπας δέχτηκε χωρίς κανέναν ενδοιασμό! Την αγαπούσε τόσο... Σε 57 ημέρες από σήμερα, λέει το αγόρι στην μικρή κοπέλα, συμπληρώνονται 1019 χρόνια από εκείνη την ημέρα! ( σε 57 ημέρες... αναρρωτήθηκε η κοπέλα. Μα, σε 57 ημέρες, ναι θα ήταν 16 του Ιούνη... Η κοπέλα είχε τα γενέθλεια της! Και θα γίνονταν 19!) Ο πρίγκιπας είναι ανάμεσα μας, γι αυτό κοιμήσου λέει στην κοπέλα ο παραμυθάς φίλος της, μην τύχει και περάσει από το σπίτι σου σήμερα και σε βρει ξύπνια! Που ξέρεις μπορεί να είναι αληθινός αυτός ο μύθος και εσύ η τυχερή κοπέλα!
-Και πως θα την γνωρίσει; ρωτάει η κοπέλα.
-Μα την έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο του...
-Την αγαπάει πολυ;
-Φυσικά, αλλιώς δεν θα γυρνούσε 7 χρόνια με το άλογο του όλον τον κόσμο, ούτε θα θυσίαζε τον θρόνο του...
-Θα την βρει άραγε;
-Και βέβαια θα την βρει! Ακόμα και στον κακό αυτόν κόσμο υπάρχουν καλές κοπέλες! Γι αυτό, κοριτσάκι, να είσαι πάντα καλό κορίτσι και που ξέρεις...
Η κοπέλα αποκοιμήθηκε με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και ονειρεύτηκε τον πρίγκιπα της.....
... 16 Ιούνη 2004! Η κοπέλα γιορτάζει τα 19α γενέθλια της... 2 μέρες μετά το παραμύθι αρχίζει... Άργησε 2 μέρες, λέει με χαρά στον φίλο της αλλά ήρθε...
Τότε η ψυχή της, αγνή και ρομαντική ένιωσε τα παρακάτω λόγια...
Ήρθες σαν τον ήλιο που βγήκε πίσω από τα σύννεφα
και έριξες τις ηλιαχτίδες σου στο μουντό ουρανό της ψυχής μου
Σαν το φεγγάρι μες στη σιωπηλή και πονεμένη νύχτα να φωτίσεις τα σκοτεινά σοκάκια της καρδιάς που είχε φορέσει το μαύρο μανδύα της..
Ήρθες σαν τον άνεμο που τρέχει μες στις φυλλωσιές
για να ξεριζώσεις τους φόβους του μυαλού μου...
Σαν την βροχή να ζωντανέψεις τα λουλούδια της καρδιάς
που κόντευαν να μαραθούν από την ανείπωτη μοναξιά.
Ήρθες σαν τ'αστέρια που στολίζουν τον ουρανό
να δώσεις λάμψη στα όνειρα που είχαν ξεχαστεί στη σκιά του πόνου..
Σαν τη φωτιά να κάψεις τις αννόητες σκέψεις που βασσανίζονται στην άσκοπη περιπλάνηση σε πράγματα ανούσια.
Ήρθες σαν τον πρίγκιπα να μετατρέψεις το γλυκό παραμύθι της φαντασίας σε πραγματικότητα.
Σαν τον πειρατή του ονείρου να κρατήσεις όμηρο την σκέψη μου μόνο για σένα.
Σεπτέμβρης 2006 και η ρομαντική κοπέλα προσπαθεί να καταπιέσει τον εαυτό της, να πάψει να δείχνει και περισσότερο να πάψει να είναι ευαίσθητη και συναισθηματική, να σταματήσει να επηρεάζεται από τα συναισθήματα της... Σταμάτησε τότε να πιστεύει στους πρίγκιπες, στα παραμύθια και στους μεγάλους έρωτες... Δεν υπάρχουν πρίγκιπες προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της... Τα λόγια όμως του φίλου της ήταν χαραγμένα στο μυαλό της... Και αν υπάρχουν; Και αν απλά δεν έχουν άσπρο άλογο και κυκλοφορούν ανάμεσα μας; Δεν μπόρεσε τελικά να ξεμπερδέψει τις σκέψεις της... Κατάφερε όμως να γράψει το παρακάτω ποίημα...
Η Αγάπη ξεχνά;
Πέρασε η νύχτα... Σε λίγο ξημερώνει..
Αλλά το σκοτάδι την σκέψη δεν αφήνει.
Εκεί φυλακισμένο νεκρώνει κάθε ιδέα που τείνει στο φως να φανερώνει πως
η Αγάπη ξεχνά...
Όχι δεν ξεχνά! Εσύ μου το ΄μαθες....
Δεν ξεχνά!
Ανόητη περιπλανιόμουν στα σοκάκια της λησμονιάς.
Πικρά σου λόγια να κρύψω..
Έλεγα... Η Αγάπη ξεχνά..
Προδοσίες σκληρές, φωνές και προσβολές
νόμιζα πως ίσως διαγράφονται με ζεστές αγκαλιές...
Έλεγα.. Η Αγάπη ξεχνά...
Μάτωσα. Πάλεψα. Ξέχασα.
Νόμισα την Αγάπη κατέκτησα...
Πλανήθηκα! Δεν ήταν αγάπη αυτό...
Η Αγάπη δεν ξεχνά!
Αγάπη είναι τον άλλον να πονάς,
παράπονα παλιά να του θυμίζεις...
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;
Αγάπη είναι τη σιωπή απαίτηση να έχεις
όταν τα όρια τα ξεπερνάς
και σε κουβέντες της στιγμής απαντάς.
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;
Αγάπη είναι στα παλιά να γυρίζεις
ό,τι σε πλήγωσε να κουβαλάς
μήνες αργότερα να το χτυπάς.
Έτσι εσύ δεν αγαπάς;
Αφού έτσι εσύ αγαπάς,
απλόχερα την αγάπη σου σκορπάς...
Αχάριστος λες, όποιος δεν την δεχτεί...
Νόμισες το "Σ΄αγαπώ" εύκολα
απ΄τα ξένα χείλη βγαίνει...
Αγώνας χρειάστηκε για να πουν τα χείλη:
Η Αγάπη ξεχνά...
Πέρασε η νύχτα... Ο ήλιος βγαίνει...
Ο φόβος όμως στην ψυχή σου ακόμα μένει...
Εκεί στην παιδική ψυχή κατοικεί...
Πρόσεχε! Δηλητηριάζει κάθε σκέψη σου αγνή...
Μήνες αργότερα η κοπέλα ακόμα δεν κατάφερε να απαντήσει στο ερώτημα... Άλλοτε έλεγε υπάρχουν πρίγκιπες... Άλλοτε πάλι απογοητευμένη έλεγε με παράπονο πως δεν υπάρχουν και ένιωθε πως ο φίλος της την κορόιδεψε... Μα να της πει τέτοιο ψέμα; Σκέφτονταν όμως πως μπορεί και να μην ήταν τόσο καλή κοπέλα, όπως αυτή που έψαχνε ο πρίγκιπας... Στεναχωριόταν πιο πολύ τότε... Στο μυαλό της έρχονταν όμως και τα λόγια ενός άλλου φίλου της ( είχε πολλούς φίλους που την αγαπούσαν και αυτή τους αγαπούσε όμως): Κάθε γυναίκα περιμένει τον πρίγκιπα αλλά ο πρίγκιπας δεν θα ΄ρθει γιατί δεν υπάρχουν πρίγκιπες... Ποιον από τους δυο να πιστέψει; Προσπαθούσε να μην σκέφτεται για να μην την πνίγει το παράπονο... Αποφάσισε τότε να πιστέψει μόνο το ένστικτο της... Και αυτό της έλεγε πως κάποτε θα βρει τον πρίγκιπα της... Σίγουρα κάπου θα βρίσκεται, και όχι μόνο στα όνειρα της... Θα έρθει και με την αγάπη του, που την έχει τόση ανάγκη θα την κάνει τόσο ευτυχισμένη... Ο φόβος της τώρα βέβαια είναι μήπως δεν τον αναγνωρίσει ή μήπως ξεγελαστεί και δώσει την καρδιά της σε κάποιον που φοράει την στολή του πρίγκιπα αλλά δεν έχει την καρδιά του... Και η δική της καρδιά; Μπορεί να την προστατέψει άραγε; Και αν στην προσπάθεια της αυτή προδώσει τον εαυτό της και ίσως τον πρίγκιπα της; Ίσως η κοπέλα 1022 χρόνια μετά από τα μαγικά, να συνάντησε τον πρίγκιπα που την έψαχνε... Ίσως πάλι όχι... Σε αυτό δεν μπορεί κανείς να την βοηθήσει...Μόνο το παραμύθι του χρόνου... Έτσι λέγεται το παραμύθι που γνωρίζεις την αρχή του, ζεις την συνέχεια του... δεν γνωρίζεις,αλλά με τις επιλογές σου καθορίζεις το τέλος του......
12 σχόλια:
πραγματικα μπερδευτηκα, τοσα ερωτηματα διχως απαντησεις.
παντως το διαβασα με αγωνια και ευχαριστηση. Συνεχισε να γραφεις σου παει.
αγαπητη μου μικρη τουλιπα,
σου ευχομαι να βρεθει συντομα στο δρομο σου ο μικρος πριγκηπας σου..ειμαι σιγουρη οτι ειναι καπου εκει εξω.Αλλα ξερεις η ζωη ειναι γεματη απο δυσκολιες και εμποδια.
Χρειαζεται υπομονη και επιμονη για να τα ξεπερναμε!
Μεχρι να σε βρει ο μικρος πριγκηπας θελω να εισαι χαρουμενη και γεματη ζωντανια!θελω να εισαι αισιοδοξη και να χαμογελας!και πανω απ'ολα να δημιουργεις.Γιατι δημιουργια=ζωη!
Και μην ανησυχεις,μολις σε βρει θα το καταλαβεις...
Έλα ρε Μαρούλα... πως κάνεις έτσι; Ένα παραμμυθάκι σου είχε πει για να σε πάρει ο ύπνος! Να σε άφηνα έτσι χάλια που ήσουν να κλαις;
Πλάκα πλάκα όμως, κάθε παραμμύθι έχει και μια δόση αλήθειας. Άλλωστε μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα κι αυτά. Άλλα για να μας διδάξουν, άλλα για να μας δώσουν ελπίδες.
Για κάθε κοπέλα Μαρούλα μου υπάρχει κάποιος που έχει το ρόλο του πρίγκιπα...
Όπως και ο καθένας από εμάς, θα παίξει το ρόλο του πρίγκιπα για τα μάτια της αγαπημένης του.
Όσο για το άσπρο άλογο, αυτό θα το έχει σίγουρα. Το άλογο συμβολίζει στο παραμμύθι μας την αγάπη, και το λευκό του χρώμμα την αγνότητά της.
χμ μαράκι μου...ντέρτια και καημοί, για μια ακόμη φορά...όλοι μας στη ζωή, ψαχνουμε για το τέλειο και το κυνηγάμε..προσπαθούμε για το καλύτερο...οι πρίγκιπες δεν υπάρχουν, και αν υπάρχουν πάντα θα είναι βάτραχοι...πάντα θα υπάρχει κάποιο εμπόδιο..πάντα εμείς με το μαγικό ραβδάκι μας, θα πρέπει, να τους ξυπνήσουμε από τη νάρκη τους,όποια και αν είναι αυτή και ότι είδους και αν είναι..παντού εμπόδια, παντού τρικλοποδιές, και παντού ένα τίμημα!!!! κλείνω, με κάτι στίχους που σκέφτηκα πρόσφατα...α! και μια συμβουλή...μη γίνεις ποτέ βατραχίνα...περίμενε οι άλλοι να αλλάξουν για σένα..
...Ένας δυνατός έρωτας, πληρώνει,πάντα και ένα τίμημα..Είναι σαν ένα ζευγάρι, από ήλιο και σελήνη...συναντιούνται, μόνο λίγα δευτερόλεπτα στο άρωμα της δύσης και της ανατολής...κάθε φορά όμως...και κάθε ημέρα,είναι εκεί, για πάντα...
"κοίτα με καλά πίσω από το φάσμα του φανταστικού και ζήσε από την πραγματικότητα μου"
θα σου έλεγε ο πρίγκιπας...
...και συ με την σειρά σου θα τον κρατούσες ζωντανό στα μάτια σου.
Αγαπητή/έ nuke, δυστυχώς είναι κάποια ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις... Ίσως κάποτε τις βρούμε κρυμμένες εκεί που δεν φανταζόμασταν, ίσως να μην τις βρούμε ποτέ... Το σίγουρο είναι ότι θα αναρωτιόμαστε και τότε θα αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας στο χαρτί ή έστω ηλεκτρονικά...
Αγαπητή ελένη-μαργαρίτα.... Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει τις καλές του μέρες και τις άσχημες, που δεν οφείλονται μόνο στον "πρίγκιπα"... Χαρά, ζωντάνια, αισιοδοξία και δημιουργικότητα, χωρίς να περιαυτολογώ(χαχαχα) θεωρώ ότι με χαρακτηρίζουν στις καλές μέρες...Ζητώ συγγνώμη αν στις κακές δεν είμαι τόσο καλή παρέα!:-)
Αποφασίστε... Υπάρχει ή δεν υπάρχει πρίγκιπας; Άλλος μου λέει υπάρχει άλλος ότι είναι βάτραχος... Ααααα... Εσείς με μπερδέψατε περισσότερο.. Το ποστ, στο είπα εξάλλου και προχθές, είναι αφιερωμένο σε εσένα γιατί με το παραμύθι σου, που δεν ξέχασα χρόνια μετά, μου είπες όχι να περιμένω τον "πρίγκιπα" απλά να ελπίζω στην αγάπη και την αθωότητα...
Μικρή μου λογοτέχνη μήπώς θα έπρεπε να κάνεις και εσύ το δικό σου blog που θα μας γράφεις τους στίχους σου; Πολύ όμορφοι, αλήθεια... Λιτοί μα με νόημα... Απλά η δύση και η ανατολή είναι εκείνες οι στιγμές που θα σου υπενθυμίζουν ότι κάποτε αγάπησες και αγαπήθηκες πολύ... από τον πρίγκιπα ή αν θέλεις, τον βάτραχο σου... Αυτό που δεν μπορω να κατανοήσω είναι γιατί ο πρίγκιπας εμφανίζεται ως βάτραχος... Φοβάται; Φοβάται πως αν εμφανιστεί ως πρίγκιπας θα πληγωθεί; Περιμένει μήπως την πριγκίπισσα με το ραβδάκι που θα κάνει υπομονή μέχρι την μεταμόρφωση; Ποτέ δεν θα μάθουμε... Πάντα κάποιος θα πληρώνει το τίμημα... Η πριγκίπισσα που μπορεί να προσπαθεί και η μεταμόργωση δεν θα γίνει ποτέ ή ο βάτραχος( γιατί πρίγκιπες δεν υπάρχουν) που απλά δεν βρήκε την κατάλληλη πριγκίπισσα που θα κάνει υπομονή...
Aγαπητέ μου diage, δεν σου έχω απαντήσει εδώ και πολύ καιρό... έψαχνα να βρω κάτι εξίσου όμορφο με τους στίχους σου.. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως ορισμένες φορές έχουμε ανάγκη να ζούμε το πραγματικό και όχι την ψευδαίσθηση του... Θέλουμε να κάνουμε όμορφη την πραγματικότητά μας και όχι να ζουμε πίσω από το φάσμα του πραγματικού... Το λάθος μας βέβαια πολλές φορές είναι πως θεωρούμε ότι αυτό που κρύβεται πίσω από το φάσμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα... Έτσι περιμένουμε τον πρίγκιπα ή την πριγκίπισσα που θα έρθει και θα μετατρέψει το γλυκό παραμύθι της φαντασίας σε πραγματικότητα..
Ακόμη να βάλεις κάτι νέο στη σελίδα σου? άντε κοπελιά, άντε κοπελιά, ξημερωθήκαμε...περιμένω τα επόμενα...μπρος...αντί για μολύβι και χαρτί, πιάσε πληκτρολόγιο και ποντίκι! χα χα χα!
Φιλάκια...!!!!!
Η ανώνυμη είμαι εγώ, κάτι έκανα λάθος και μπερδεύτηκα!!!!χα χα!!!
Δημοσίευση σχολίου