Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

10 Δεκεμβρίου 1948-10 Δεκεμβρίου 2008! Πέρασαν 60 χρόνια από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου...

Την προηγούμενη Παρασκευή έλαβα ένα e-mail- πρόσκληση απο τη Διεθνή Αμνηστία για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις εν όψει της 60η επετείου! Τότε σκέφτηκα το θέμα αυτού του ποστ! Την επόμενη μέρα διαδραματίστηκε το γεγονός που όλοι γνωρίσουμε... Τι να πρωτογράψουμε σε αυτά τα blog πια??? Δυστυχώς, η επικαιρότητα μας δίνει συνεχώς θέματα...

Ανθρώπινα Δικαιωμάτα. Ποια; Και πού τηρούνται πια;
Είναι εύκολο να πούμε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται σε τριτοκοσμικές χώρες, όπου τα παιδιά δουλεύουν ακατάπαυστα, όπου καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι από την έλλειψη τροφής, νερού ή φαρμάκων, όπου όσοι τελικά επιβιώνουν δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία. Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες όπου ισχύει η θανατική ποινή... Είναι εύκολο να πούμε ότι καταπατούνται σε χώρες που γίνεται πόλεμος... Για εμάς όμως τα πράγματα είναι απλά... Ευρώπη, Ευρωπαική Ένωση,"πολιτισμένες χώρες" τα δικαιώματα διασφαλίζονται... Διασφαλίζονται σε μια χώρα, που κάποιος εξαιτίας της δουλειάς του νιώθει ότι έχει εξουσία πάνω στη ζωή των άλλων και απλά πυροβολεί; Διασφαλίζονται όταν οι πολίτες δεν λαμβάνουν αντικειμενική ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε (για να σχολιάσω και το σχετικό ποστ του κουκου) και θεωρούν, γιατί αυτό λαμβάνουν από τα Μ.Μ.Ε., όλη τη νέα γενιά αλήτες; κοκουλοφόρους, κωλόπαιδα σπάνε και καίνε ξένες περιουσίες...
Διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν κατακρίνεται η διαμαρτυρία των πολιτών; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται δουλεύουν περισσότερες από 8 ώρες γιατί πολύ απλά διαφορετικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και να επιβιώσουν; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι ίδιοι νέοι που τώρα διαμαρτύρονται αναγκάζονται να δουλέψουν ανασφάλιστοι και με πενιχρούς μισθούς; Διασφαλίζονται όταν αυτοί οι νέοι δεν λαμβάνουν ολοκληρωμένη παιδεία σε μια χώρα όπου τα χρηματικά ποσά που σπαταλούνται στην παραπαιδεία είναι τεράστια;

Παρακάτω παρατίθεται ένα ποίημα γραμμένο από ένα παιδί της Αφρικής. Το 2006 είχε προταθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα της χρονιάς. Μπορεί να μη συνάδει πολύ με τα γεγονότα των ημερών αλλά σίγουρα είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας από ένα παιδί που βλέπει καθημερινά τα δικαιώματα του να καταπατούνται

Όταν γεννιέµαι, είµαι µαύρος
Όταν µεγαλώσω, είµαι µαύρος
Όταν κάθοµαι στον ήλιο, είµαι µαύρος
Όταν φοßάµαι, είµαι µαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είµαι µαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόµα είµαι µαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε...
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν µεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι µπλε
Όταν φοßάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και λες εµένα έγχρωµο;

1 σχόλιο:

Μικρή Λογοτέχνης είπε...

to poihma tou paidioy itan apla apostomotiko...den exw na pw polla...mathainw mesa apo anartiseis sou san autes...filia maraki mou!